غزل شماره ۱۲۴

ساقی تو شراب لامكان را

آن نام و نشان بی‌نشان را

بفزا كه فزایش روانی

سرمست و روانه كن روان را

یك بار دگر بیا درآموز

ساقی گشتن تو ساقیان را

چون چشمه بجوش از دل سنگ

بشكن تو سبوی جسم و جان را

عشرت ده عاشقان می را

حسرت ده طالبان نان را

نان معماریست حبس تن را

می بارانیست باغ جان را

بستم سر سفره زمین را

بگشا سر خم آسمان را

بربند دو چشم عیب بین را

بگشای دو چشم غیب دان را

تا مسجد و بتكده نماند

تا نشناسیم این و آن را

خاموش كه آن جهان خاموش

در بانگ درآرد این جهان را

اشعار مرتبط

نظرات نوشته شده