«معما» در غزلستان
- حافظ شیرازی
- «معما» در غزلیات حافظ شیرازی
- حدیث از مطرب و می گو و راز دهر کمتر جو
که کس نگشود و نگشاید به حکمت این معما را - چیست این سقف بلند ساده بسیارنقش
زین معما هیچ دانا در جهان آگاه نیست - هر شبنمی در این ره صد بحر آتشین است
دردا که این معما شرح و بیان ندارد - مشکل خویش بر پیر مغان بردم دوش
کو به تایید نظر حل معما می کرد - سخن سربسته گفتی با حریفان
خدا را زین معما پرده بردار - پیر میخانه همی خواند معمایی دوش
از خط جام که فرجام چه خواهد بودن - وجود ما معماییست حافظ
که تحقیقش فسون است و فسانه - سحرگه ره روی در سرزمینی
همی گفت این معما با قرینی - خیام نیشابوری
- «معما» در رباعیات خیام نیشابوری
- مولوی
- «معما» در دیوان شمس - غزلیات مولوی
- ما خستگانیم و تویی صد مرهم بیمار ما
ما بس خرابیم و تویی هم از كرم معمار ما - نان معماریست حبس تن را
می بارانیست باغ جان را - خستگانیم و تویی مرهم بیمار ما
ما خرابیم و تویی از كرم معمار ما - پیش از آن كاین نفس كل در آب و گل معمار شد
در خرابات حقایق عیش ما معمور بود - زین راه نابدید معما كی بو برد
آنك از شراب عشق ازل خورد یا چشید - آن كس كه بعید شد ز معمار
كی گردد كارهاش معمور - دل و جگر چو نیابد درونه تن او
همان كسی كه دریدش همو شود معمار - ز هر كجا كه گشادم دهان فروبستی
نهشتیم كه بگویم چه گویم ای معمار - مرا چو وقف خرابات خویش كردستی
توام خراب كنی هم تو باشیم معمار - ای باغ ساز و دست نی چون عقل فوق و پست نی
هستی چو نحل خانه كن یا جان معمار بدن - مرغ معماگوی را رسم سخن آموختی
باز دل پژمرده را صد بال و صد پر ساختی - طنبور دل برداشته لا عیش الا عیشنا
زنبور جان آموخته زین انگبین معماریی - تو همچو وادی خشكی و ما چو بارانی
تو همچو شهر خرابی و ما چو معماری - دل خراب چو منظرگه اله بود
زهی سعادت جانی كه كرد معماری