غزل شماره ۳۹۴
چشمه‌ای خواهم كه از وی جمله را افزایش است
دلبری خواهم كه از وی مرده را آسایش است
بنده بحر محیطم كز محیطی برتر است
سنگ و گوهر هر دو را از فضل او بخشایش است
باغ و طاووسند هر یك از جمالش بانصیب
زاغ را خالی ندارد گر چه بی‌آرایش است
صورت ار نقصان پذیرد نیست معنی را كمی
عاشق اندر ذوق باشد گر چه در پالایش است
بنگر اندر جان كه هست او از بلندی بی‌خبر
گر چه اندر قالب او در خانه آلایش است
شمس تبریزی قدومت خانه اقبال را
صحن را افروزش است و بام را اندایش است
|
مشاهده برنامه در فروشگاه اپل |
اشعار مرتبط
- فقیر است او فقیر است او فقیر ابن الفقیر است او
- عشق شمس حق و دین كان گوهر كانی است آن
- آن خواجه اگر چه تیزگوش است
- ساقی بیار باده كه ایام بس خوشست
- آرایش باغ آمد این روی چه روی است این
نظرات نوشته شده