غزل شماره ۱۰۰۱
آه در آن شمع منور چه بود
كتش زد در دل و دل را ربود
ای زده اندر دل من آتشی
سوختم ای دوست بیا زود زود
صورت دل صورت مخلوق نیست
كز رخ دل حسن خدا رو نمود
جز شكرش نیست مرا چاره‌ای
جز لب او نیست مرا هیچ سود
یاد كن آن را كه یكی صبحدم
این دلم از زلف تو بندی گشود
جان من اول كه بدیدم تو را
جان من از جان تو چیزی شنود
چون دلم از چشمه تو آب خورد
غرقه شد اندر تو و سیلم ربود
|
مشاهده برنامه در فروشگاه اپل |
اشعار مرتبط
- اندرآ ای مه كه بی‌تو ماه را استاره نیست
- ما را كنار گیر تو را خود كنار نیست
- به حق آن كه در این دل بجز ولای تو نیست
- ای مرده‌ای كه در تو ز جان هیچ بوی نیست
- شد ز غمت خانه سودا دلم
نظرات نوشته شده