غزل شماره ۱۹۶۲

یار خود را خواب دیدم ای برادر دوش من

بر كنار چشمه خفته در میان نسترن

حلقه كرده دست بسته حوریان بر گرد او

از یكی سو لاله زار و از یكی سو یاسمن

باد می زد نرم نرمك بر كنار زلف او

بوی مشك و بوی عنبر می رسید از هر شكن

مست شد باد و ربود آن زلف را از روی یار

چون چراغ روشنی كز وی تو برگیری لگن

ز اول این خواب گفتم من كه هم آهسته باش

صبر كن تا باخود آیم یك زمان تو دم مزن

اشعار مرتبط

نظرات نوشته شده

اولین نفر برای نظر دادن باشید و نظرتان را در مورد این شعر از طریق فرم زیر ارسال کنید.