غزل شماره ۳۱۵۸
رو، مسلم تراست بی‌كاری
چونك اندر عنایت یاری
نقش را كار نیست پیش قلم
آن قلم را چه حاجت از یاری؟
همچو بت باش پیش آن بتگر
كه همه نقش و رنگ ازو داری
گر بپرسد، چه صورتت باید؟
گو: « همان صورتی كه بنگاری »
گر مرا تن كنی، تو جان منی
ور مرا دل كنی، تو دلداری
لطف گل، خار را تو می‌بخشی
چه كند شاخ خار، جز خاری؟
باده ده، باده خواهمان كردی
كه حرامست با تو هشیاری
|
مشاهده برنامه در فروشگاه اپل |
اشعار مرتبط
- دلم همچون قلم آمد در انگشتان دلداری
- آمده‌ای كه راز من بر همگان بیان كنی
- چه حریصی كه مرا بی‌خور و بی‌خواب كنی
- با من ای عشق امتحان‌ها می‌كنی
- من از عالم تو را تنها گزینم
نظرات نوشته شده