غزل شماره ۵۵۸

هر نوبتم که در نظر ای ماه بگذری

بار دوم ز بار نخستین نکوتری

انصاف می دهم که لطیفان و دلبران

بسیار دیده ام نه بدین لطف و دلبری

زنار بود هر چه همه عمر داشتم

الا کمر که پیش تو بستم به چاکری

از شرم چون تو آدمیان در میان خلق

انصاف می دهد که نهان می شود پری

شمشیر اختیار تو را سر نهاده ام

دانم که گر تنم بکشی جان بپروری

جز صورتت در آینه کس را نمی رسد

با صورت بدیع تو کردن برابری

ای مدعی گر آن چه مرا شد تو را شود

بر حال من ببخشی و حالت بیاوری

صید اوفتاد و پای مسافر به گل بماند

هیچ افتدت که بر سر افتاده بگذری

صبری که بود مایه سعدی دگر نماند

سختی مکن که کیسه بپرداخت مشتری

اشعار مرتبط

نظرات نوشته شده