«هدهد» در غزلستان
- حافظ شیرازی
- «هدهد» در غزلیات حافظ شیرازی
- مولوی
- «هدهد» در دیوان شمس - غزلیات مولوی
- بجه از جا چه میپایی چرا بیدست و بیپایی
نمیدانی ز هدهد جو ره قصر سلیمان را - من چو هدهد بپریدم به هوا
تا رسیدم به در شهر سبا - بنمای شمس مفخر تبریز رو ز شرق
من هدهدم حضور سلیمانم آرزوست - در پرده حجاز بگو خوش ترانهای
من هدهدم صفیر سلیمانم آرزوست - آن كو مثل هدهد بیتاج نبد هرگز
چون مور ز مادر او بربسته كمر آمد - یك حمله دیگر به سلیمان بگراییم
كان هدهد پرخون شده منقار درآمد - این هدهد از سپاه سلیمان همیپرد
وین بلبل از نواحی گلزار میرسد - هدهدها من سباء اتحفنا من نبً
مندیها اخبرنی غیبنی كالخبر - دیده دیو و پری دید ز ما سروری
هدهد جان بازگشت سوی سلیمان خویش - ز هدهدان تفكر چو دررسید نشانش
مراست ملك سلیمان چو نقد گشت عیانش - به حق آنك گمانهای بد فرستی تو
به هدهدی كه بخواهی كه جان ببر زین دام - آواز صفیر تو شنیدیم و فریضه است
این هدهد جان را گره از پای گشودن - از سلیمان نامهها آوردهاند این هدهدان
كو زبان مرغ دانی تا شود او ترجمان - سلیمانا سوی بلقیس بگذر
كه آمد هدهد طیار از این سو - شاد آمدی شاد آمدی جادو و استاد آمدی
چون هدهد پیغامبری از پیش عنقا آمده - شاه پریان بین ز سلیمان پیمبر
اندر طلب هدهد طیار رسیده - هدهدان اندر قفص چون زان سلیمان خوش شدند
راه پریدن نبد تا در وطن پا كوفته - چو چتر و سنجق آن رشك صد سلیمان دید
گشاد هدهد جان پر و بال در دیده - تشنیع بر سلیمان آری كه گم شدم من
گم شو چو هدهد ار تو دربند افتقادی - چون موسی پیمبر از بهر خضر انور
كرده سفر به صد پر چون هدهد هوایی - «هدهد» در دیوان شمس - رباعیات مولوی