غزل شماره ۲۱۴۳

روشنی خانه تویی خانه بمگذار و مرو

عشرت چون شكر ما را تو نگهدار و مرو

عشوه دهد دشمن من عشوه او را مشنو

جان و دلم را به غم و غصه بمسپار و مرو

دشمن ما را و تو را بهر خدا شاد مكن

حیله دشمن مشنو دوست میازار و مرو

هیچ حسود از پی كس نیك نگوید صنما

آنج سزد از كرم دوست به پیش آر و مرو

همچو خسان هر نفسی خویش به هر باد مده

وسوسه‌ها را بزن آتش تو به یك بار و مرو

اشعار مرتبط

نظرات نوشته شده