«حسود» در غزلستان
- حافظ شیرازی
- «حسود» در غزلیات حافظ شیرازی
- آه و فریاد که از چشم حسود مه چرخ
در لحد ماه کمان ابروی من منزل کرد - حافظ افتادگی از دست مده زان که حسود
عرض و مال و دل و دین در سر مغروری کرد - دلا ز رنج حسودان مرنج و واثق باش
که بد به خاطر امیدوار ما نرسد - غمناک نباید بود از طعن حسود ای دل
شاید که چو وابینی خیر تو در این باشد - بیار ساغر در خوشاب ای ساقی
حسود گو کرم آصفی ببین و بمیر - یا رب این نوگل خندان که سپردی به منش
می سپارم به تو از چشم حسود چمنش - بعد از اینم چه غم از تیر کج انداز حسود
چون به محبوب کمان ابروی خود پیوستم - گر بدی گفت حسودی و رفیقی رنجید
گو تو خوش باش که ما گوش به احمق نکنیم - بکش جفای رقیبان مدام و جور حسود
که سهل باشد اگر یار مهربان داری - سعدی شیرازی
- «حسود» در غزلیات سعدی شیرازی
- بخت این کند که رای تو با ما یکی شود
تا بشنود حسود و بر او ناوکی شود - منم امروز و تو و مطرب و ساقی و حسود
خویشتن گو به در حجره بیاویز چو خیش - آرزو می کندم در همه عالم صیدی
که نباشند رفیقان حسود انبازم - چشم که بر تو می کنم چشم حسود می کنم
شکر خدا که باز شد دیده بخت روشنم - خوش بود یاری و یاری بر کنار سبزه زاری
مهربانان روی بر هم وز حسودان برکناری - دوست تا خواهی به جای ما نکوست
در حسودان اوفتاد آوارگی - مولوی
- «حسود» در دیوان شمس - غزلیات مولوی
- كار همه محبان همچون زرست امشب
جان همه حسودان كور و كرست امشب - گویم سخن و زبان نجنبانم
چون گوش حسود در كمین باشد - آن ماه دو هفته در كنار آید
وز غصه حسود ممتحن گردد - وصف آن مخدوم میكن گر چه میرنجد حسود
كاین حسودی كم نخواهد گشت از چرخ كبود - در معده چون بسوزد آن نان و نان خورش
آن گاه عقل و جان شود و حسرت حسود - رغم حسودان دین كوری دیو لعین
كحل دل و دیده در چشم مرمد رسید - هر نفس الهام حق حارس دلهای ماست
از دل ما كی برد میمنه دیو حسود - ز گرد چون و چرا پردهای فرود آورد
میان اختر دولت میان چشم حسود - بس كن و اندر تتق عشق رو
دلبر خوبست و هزاران حسود - بركش شمشیر تیز خون حسودان بریز
تا سر بیتن كند گرد تن خود طواف - حسودان را ز غم آزاد كردم
دل گله خران را شاد كردم - از فضل تو است اگر ضحوكم
از رشك تو است اگر حسودم - در عشق قدیم سال خوردیم
وز گفت حسود برنگردیم - اگرم حسود پرسد دل من ز شكر ترسد
به شكایت اندرآیم غم اضطراب گویم - گر چه دهان پر است ز گفتار لب ببند
خاموش كن كه پیش حسودان منكریم - فتاده ولوله در شهر از ضمیر حسود
كه بازگشت فلان كس ز دوست دشمن كام - بیش مكن تو دود را شاد مكن حسود را
وه كه چه شاد می شود از تلف وجود من - ای شده از جفای تو جانب چرخ دود من
جور مكن كه بشنود شاد شود حسود من - عود دمد ز دود من كور شود حسود من
زفت شود وجود من تنگ شود قبای من - نبینی سبزه را با گل حسودی
نباشد مست آن می را خماران - تا چشاند مر تو را زهری ز هر افسردهای
تا كشاند نزد تو از هر حسودی ارمغان - عشق نقشی را حسودان دشمنیها می كنند
خاصه عشق پادشاه نقش ساز كامران - هیچ حسود از پی كس نیك نگوید صنما
آنج سزد از كرم دوست به پیش آر و مرو - هر دوست كه از عشق به دنیات كشاند
خود دشمن تو او است یقین دان و حسود او - بس شادی در شادی كان را تو به جان دادی
وز بهر حسودان را در صورت غم كرده - محسود فلك بوده و مسجود ملایك
وز همت ناپاك ز ما دیو رمیده - مده دامن به دستان حسودان
كه ایشان میكشندت سوی پستی - هلا بشكن دل و دام حسودان
وگر نی پشت بخت خود شكستی - این همه پوشیده گفتی آخر این را برگشا
از حسودان غم مخور تو شرح ده مردانهای - خبری است نورسیده تو مگر خبر نداری
جگر حسود خون شد تو مگر جگر نداری - نظر حسود مسكین طرقید از تفكر
نرسید در تو هر چند كه تو لطف عام داری - چه حسود بلك عاشق دو هزار هر نواحی
نه خیالشان نمایی نه به كس پیام داری - میكنی ما را حسود همدگر
جنگ ما را خوش تماشا میكنی - به نحس اكبر فرمود رو حسودی كن
دگر بگو چه كنی چون هنر همان داری - اتاك الصوم فی حلل السعود
فدم واسلم علی رغم الحسود - «حسود» در دیوان شمس - رباعیات مولوی