غزل شماره ۲۲۴۸

من آن نیم كه بگویم حدیث نعمت او

كه مست و بیخودم از چاشنی محنت او

اگر چو چنگ بزارم از او شكایت نیست

كه همچو چنگم من بر كنار رحمت او

ز من نباشد اگر پرده‌ای بگردانم

كه هر رگم متعلق بود به ضربت او

اگر چه قند ندارم چو نی نوا دارم

از آنك بر لب فضلش چشم ز شربت او

كنون كه نوبت خشم است لطف از این دست است

چگونه باشد چون دررسم به نوبت او

اگر بدزدم من ز آفتاب ننگی نیست

چه ننگ باشد مر لعل را ز زینت او

وگر چو لعل ندزدم ز آفتاب كمال

گذر ز طینت خود چون كنم به طینت او

نه لولیان سیاه دو چشم دزد ویند

همی‌كشند نهان نور از بصیرت او

ز آدمی چو بدزدی به كم قناعت كن

كه شح نفس قرین است با جبلت او

از او مدزد بجز گوهر زمانه بها

اگر تو واقفی از لطف و از سریرت او

كه نیست قهر خدا را بجز ز دزد خسیس

كه سوی كاله فانی بود عزیمت او

دریغ شرح نگشت و ز شرح می‌ترسم

كه تیغ شرع برهنه‌ست در شریعت او

گمان برد كه مگر جرم او طمع بوده‌ست

نه بلك خس طمعی بود آن جریمت او

اشعار مرتبط

نظرات نوشته شده

اولین نفر برای نظر دادن باشید و نظرتان را در مورد این شعر از طریق فرم زیر ارسال کنید.