«حدیث» در غزلستان
- حافظ شیرازی
- «حدیث» در غزلیات حافظ شیرازی
- حدیث از مطرب و می گو و راز دهر کمتر جو
که کس نگشود و نگشاید به حکمت این معما را - نصیحتی کنمت یاد گیر و در عمل آر
که این حدیث ز پیر طریقتم یادست - حدیث مدعیان و خیال همکاران
همان حکایت زردوز و بوریاباف است - حدیث حافظ و ساغر که می زند پنهان
چه جای محتسب و شحنه پادشه دانست - جمالت معجز حسن است لیکن
حدیث غمزه ات سحر مبین است - فریاد حافظ این همه آخر به هرزه نیست
هم قصه ای غریب و حدیثی عجیب هست - حدیث هول قیامت که گفت واعظ شهر
کنایتیست که از روزگار هجران گفت - حدیث دوست نگویم مگر به حضرت دوست
که آشنا سخن آشنا نگه دارد - حدیث عشق ز حافظ شنو نه از واعظ
اگر چه صنعت بسیار در عبارت کرد - خدا را ای نصیحتگو حدیث ساغر و می گو
که نقشی در خیال ما از این خوشتر نمی گیرد - بر جمال تو چنان صورت چین حیران شد
که حدیثش همه جا در در و دیوار بماند - ای پسته تو خنده زده بر حدیث قند
مشتاقم از برای خدا یک شکر بخند - گر سنگ از این حدیث بنالد عجب مدار
صاحب دلان حکایت دل خوش ادا کنند - حدیث عشق که از حرف و صوت مستغنیست
به ناله دف و نی در خروش و ولوله بود - مرا تا عشق تعلیم سخن کرد
حدیثم نکته هر محفلی بود - ز دست شاهد نازک عذار عیسی دم
شراب نوش و رها کن حدیث عاد و ثمود - ساقی حدیث سرو و گل و لاله می رود
وین بحث با ثلاثه غساله می رود - ای جان حدیث ما بر دلدار بازگو
لیکن چنان مگو که صبا را خبر شود - به مستوران مگو اسرار مستی
حدیث جان مگو با نقش دیوار - حدیث توبه در این بزمگه مگو حافظ
که ساقیان کمان ابرویت زنند به تیر - گوش کن پند ای پسر و از بهر دنیا غم مخور
گفتمت چون در حدیثی گر توانی داشت هوش - ور باورت نمی کند از بنده این حدیث
از گفته کمال دلیلی بیاورم - حدیث آرزومندی که در این نامه ثبت افتاد
همانا بی غلط باشد که حافظ داد تلقینم - حدیث صحبت خوبان و جام باده بگو
به قول حافظ و فتوی پیر صاحب فن - حافظ جناب پیر مغان مامن وفاست
درس حدیث عشق بر او خوان و ز او شنو - جان پرور است قصه ارباب معرفت
رمزی برو بپرس حدیثی بیا بگو - حدیث مدرسه و خانقه مگوی که باز
فتاد در سر حافظ هوای میخانه - مرا به دور لب دوست هست پیمانی
که بر زبان نبرم جز حدیث پیمانه - حافظ حدیث سحرفریب خوشت رسید
تا حد مصر و چین و به اطراف روم و ری - زبانت درکش ای حافظ زمانی
حدیث بی زبانان بشنو از نی - سحر با باد می گفتم حدیث آرزومندی
خطاب آمد که واثق شو به الطاف خداوندی - حدیث چون و چرا درد سر دهد ای دل
پیاله گیر و بیاسا ز عمر خویش دمی - خیال تیغ تو با ما حدیث تشنه و آب است
اسیر خویش گرفتی بکش چنان که تو دانی - یکیست ترکی و تازی در این معامله حافظ
حدیث عشق بیان کن بدان زبان که تو دانی - این حدیثم چه خوش آمد که سحرگه می گفت
بر در میکده ای با دف و نی ترسایی - سعدی شیرازی
- «حدیث» در غزلیات سعدی شیرازی
- بر حدیث من و حسن تو نیفزاید کس
حد همینست سخندانی و زیبایی را - حدیث عشق نداند کسی که در همه عمر
به سر نکوفته باشد در سرایی را - سعدیا خوشتر از حدیث تو نیست
تحفه روزگار اهل شناخت - ز عقل و عافیت آن روز بر کران ماندم
که روزگار حدیث تو در میان انداخت - عذرا که نانوشته بخواند حدیث عشق
داند که آب دیده وامق رسالتست - در نامه نیز چند بگنجد حدیث عشق
کوته کنیم که قصه ما کار دفترست - آواز چنگ و مطرب خوشگوی گو مباش
ما را حدیث همدم خوش خوی خوشترست - قلب رقیق چند بپوشد حدیث عشق
هرچ آن به آبگینه بپوشی مبینست - این خط شریف از آن بنانست
وین نقل حدیث از آن دهانست - معلوم شد این حدیث شیرین
کز منطق آن شکرفشانست - و گر حدیث کنم تندرست را چه خبر
که اندرون جراحت رسیدگان چونست - حدیث سعدی اگر نشنوی چه چاره کند
به دشمنان نتوان گفت ماجرا ای دوست - مناسب لب لعلت حدیث بایستی
جواب تلخ بدیعست از آن دهان ای دوست - عشق سعدی نه حدیثیست که پنهان ماند
داستانیست که بر هر سر بازاری هست - بگریست چشم دشمن من بر حدیث من
فضل از غریب هست و وفا در قریب نیست - ما زبان اندرکشیدیم از حدیث خلق و روی
گر حدیثی هست با یارست و با اغیار نیست - حدیث عشق به طومار در نمی گنجد
بیان دوست به گفتار در نمی گنجد - به حدیث درنیایی که لبت شکر نریزد
نچمی که شاخ طوبی به ستیزه برنریزد - همه شب در این حدیثم که خنک تنی که دارد
مژه ای به خواب و بختی که به خواب درنباشد - حدیث دوست با دشمن نگویم
که هرگز مدعی محرم نباشد - دوستان عیب مگیرید و ملامت مکنید
کاین حدیثیست که از وی نتوان بازآمد - چه حاجتست به شمشیر قتل عاشق را
حدیث دوست بگویش که جان برافشاند - حدیث حسن تو و داستان عشق مرا
هزار لیلی و مجنون بر آن نیفزایند - عجبست آن که تو را دید و حدیث تو شنید
که همه عمر نه مشتاق لقای تو بود - موضعی در همه آفاق ندانم امروز
کز حدیث من و حسن تو خبر می نرود - یار آن حریف نیست که از در درآیدم
عشق آن حدیث نیست که از دل برون شود - حدیث عشق جانان گفتنی نیست
و گر گویی کسی همدرد باید - چو یار اندر حدیث آید به مجلس
مغنی را بگو تا کم سراید - حلاوتیست لب لعل آبدارش را
که در حدیث نیاید چو در حدیث آید - بیا و گونه زردم ببین و نقش بخوان
که گر حدیث کنم قصه ای دراز آید - چه پروای سخن گفتن بود مشتاق خدمت را
حدیث آن گه کند بلبل که گل با بوستان آید - گر از حدیث تو کوته کنم زبان امید
که هیچ حاصل از این گفت و گو نمی آید - ما را از درد عشق تو با کس حدیث نیست
هم پیش یار گفته شود ماجرای یار - این حدیث از سر دردیست که من می گویم
تا بر آتش ننهی بوی نیاید ز عبیر - شکرین حدیث سعدی بر او چه قدر دارد
که چنو هزار طوطی مگسست پیش قندش - حدیث حسن خویش از دیگری پرس
که سعدی در تو حیرانست و مدهوش - حدیث صبر من از روی تو همان مثلست
که صبر طفل به شیر از کنار مادر خویش - حدیث عشق چه حاجت که بر زبان آری
به آب دیده خونین نبشته صورت حال - گر آن چه بر سر من می رود ز دست فراق
علی التمام فروخوانم الحدیث یطول - حدیث عقل در ایام پادشاهی عشق
چنان شدست که فرمان عامل معزول - بیار ساقی و همسایه گو دو چشم ببند
که من دو گوش بیاکندم از حدیث عذول - حدیث عشق اگر گویی گناهست
گناه اول ز حوا بود و آدم - چو تو آمدی مرا بس که حدیث خویش گفتم
چو تو ایستاده باشی ادب آن که من بیفتم - سعدیا حب وطن گر چه حدیثیست صحیح
نتوان مرد به سختی که من این جا زادم - نخواستم که بگویم حدیث عشق و چه حاجت
که آب دیده سرخم بگفت و چهره زردم - مجال صبر تنگ آمد به یک بار
حدیث عشق بر صحرا فکندم - اگر تو عمر در این ماجرا کنی سعدی
حدیث عشق به پایان رسد نپندارم - حدیث دوست نگویم مگر به حضرت دوست
یکی تمام بود مطلع بر اسرارم - حدیث روضه نگویم گل بهشت نبویم
جمال حور نجویم دوان به سوی تو باشم - بر تخت جم پدید نیاید شب دراز
من دانم این حدیث که در چاه بیژنم - آن نه رویست که من وصف جمالش دانم
این حدیث از دگری پرس که من حیرانم - آن در دورسته در حدیث آمد
وز دیده بیوفتاد مرجانم - آن ها که خوانده ام همه از یاد من برفت
الا حدیث دوست که تکرار می کنم - من کیم کان جا که کوی عشق توست
در نمی گنجد حدیث ما و من - خوی تو با دوستان تلخ سخن گفتنست
چاره سعدی حدیث با شکر آمیختن - انصاف نیست پیش تو گفتن حدیث خویش
من عهد می کنم که نگویم دگر سخن - تا روان دارد روان دارم حدیثش بر زبان
سنگ دل گوید که یاد یار سیمین تن مکن - همین تغیر بیرون دلیل عشق بسست
که در حدیث نمی گنجد اشتیاق درون - سخن دراز کشیدیم و همچنان باقیست
حدیث دلبر فتان و عاشق مفتون - افتاده در زبان خلایق حدیث من
با تو به یک حدیث مجالی نیافته - دیگر ای باد حدیث گل و سنبل نکنی
گر بر آن سنبل زلف و گل رخسار آیی - چو بلبل روی گل بیند زبانش در حدیث آید
مرا در رویت از حیرت فروبسته ست گویایی - خطای محض باشد با تو گفتن
حدیث حسن خوبان خطایی - روشنت گردد این حدیث چو روز
گر چو سعدی شبی بپیمایی - سعدی نهفته چند بماند حدیث عشق
این ریش اندرون بکند هم سرایتی - حدیث سعدی اگر کائنات بپسندند
به هیچ کار نیاید گرش تو نپسندی - عمر سعدی گر سر آید در حدیث عشق شاید
کو نخواهد ماند بی شک وین بماند یادگاری - حدیث سعدی در عشق او چو بیهده ست
نزد دمی چو ندارد زبان گفتاری - طوطیان دیدم و خوشتر ز حدیثت نشنیدم
شکرست آن نه دهان و لب و دندان که تو داری - حدیث جان بر جانان همین مثل باشد
که زر به کان بری و گل به بوستان آری - حدیث یا شکرست آن که در دهان داری
دوم به لطف نگویم که در جهان داری - ز چند گونه سخن رفت و در میان آمد
حدیث عاشقی و مفلسی و مهجوری - حدیث عشق تو پیدا نکردمی بر خلق
گر آب دیده نکردی به گریه غمازی - چند از حدیث آنان خیزید ای جوانان
تا در هوای جانان بازیم عمر باقی - مگر از هیئت شیرین تو می رفت حدیثی
نیشکر گفت کمر بسته ام اینک به غلامی - سعدیا دیگر این حدیث مگوی
تا نگویند قصه می خوانی - سروی چو در سماعی بدری چو در حدیثی
صبحی چو در کناری شمعی چو در میانی - نه خلاف عهد کردم که حدیث جز تو گفتم
همه بر سر زبانند و تو در میان جانی - دانم که باز بر سر کویش گذر کنی
گر بشنود حدیث منش در نهان بگوی - خیام نیشابوری
- «حدیث» در رباعیات خیام نیشابوری
- مولوی
- «حدیث» در دیوان شمس - غزلیات مولوی
- گر نه حدیث او بدی جان تو آه كی زدی
آه بزن كه آه تو راه كند سوی خدا - شب برود بیا به گه تا شنوی حدیث شه
شب همه شب مثال مه تا به سحر مشین ز پا - كم گوی حدیث نان در مجلس مخموران
جز آب نمیسازد مر مردم آبی را - بگو باقی تو شمس الدین تبریز
كه به گوید حدیث قاف عنقا - ای خلق حدیث او مگویید
باقی همه شاهدان شما را - بدتنك سد عظیم است در روش ناموس
حدیث بیغرض است این قبول كن به صفا - به گفت هیچ نیایم چو پر بود دهنم
سر حدیث نخارم چه خوش بود به خدا - اخی رایت جمالا سبا القلوب سبا
و هل اتیك حدیث جلا العقول جلا - كو همه لطف كه در روی تو دیدم همه شب
وان حدیث چو شكر كز تو شنیدم همه شب - ای عاشق آسمان قرین شو
با او كه حدیث نردبان گفت - شمس تبریز روز نقد است
عالم به چه در حدیث دوش است - هر حدیث طبع را تو پرورشهایی بدش
شرح و تأویلی بكن وادانك این بیحائلست - از حدیث شمس دین آن فخر تبریز صفا
آن مزاجش گرم باید كاین نه كار پلپلست - حدیث سوزن و رشته بهل كه باریكست
حدیث موسی جان كن كه با ید بیضاست - حدیث قصه آن بحر خوشدلیها گو
كه قطره قطره او مایه دو صد دریاست - هر كه حدیث جان كند با رخ تو نمایمش
عشق تو چون زمردی گر چه كه اژدها بود - دلم پرست و آن اولی كه هم تو گویی ای مولی
حدیث خفتهای چه بود كه بر احلام میگردد - حدیث عشق جان گوید حدیث ره روان گوید
حدیث سكر سر گوید حدیث خون جگر گوید - ز شیرینی حدیثش شب شكافیدست جان را لب
عجب دارم كه میگوید حدیث حق مر باشد - یكی مشتی از این بیدست و بیپا
حدیث رستم دستان چه دانند - پیش تو كسی حدیث من گفت
گفتی تو كه او مجاز گوید - چون حدیث بیدلان بشنید جان خوشدلم
جان بداد و این سخن را در میان جان نهاد - زانك در وهم من آید دزدگوشی از بشر
كو در این شب گوش میدارد حدیثم ای ودود - گر چه فرعون به در ریش مرصع دارد
او حدیث چو در موسی عمران چه كند - انصاف ده كه با نفس گرم عشق او
سردا جماعتی كه حدیث هنر كنند - ماندست چشم نرگس حیران به گرد باغ
كاین جا حدیث دیده و دیدار میرود - ای دل تو مفلسی و خریدار گوهری
آن جا حدیث زر به خروار میرود - نی نی حدیث زر به خروار كی كنند
كان جا حدیث جان به انبار میرود - حدیث وصل تو گفتم بگفت لطف تو كری
ز بعد گفتن آری مگو چرا كه نشاید - ز مسجد فلكش راند رو حدث كردی
حدیث مینشنود و حدث همیپالود - حدیث صبر مگویید صبر را ره نیست
در آن دلی كه بدان یار ممتحن باشد - به باغ بلبل از این پس حدیث ما گوید
حدیث خوبی آن یار دلربا گوید - به باغ بلبل از این پس نوای ما گوید
حدیث عشق شكرریز جان فزا گوید - ز راه غیرت گوید كه تا بپوشاند
رها كند سر چشمه حدیث پا گوید - به یك نظر چو بكرد او جهان جان معمور
چرا چو جغد حدیث تن خراب كنید - تو خمش كن ای تن كه دلم بگوید
كه حدیث دل را من و ما نباشد - مخمور شدند قوم و تشنه
درده می و زین حدیث بگذر - چون نبینم من جمالت صد جهان خود دیده گیر
چون حدیث تو نباشد سر سر بشنیده گیر - تو بگو سخن كه جانی قصصات آسمانی
كه كلام تست صافی و حدیث من مكدر - روز رفت و قصهام كوته نشد
ای شب و روز از حدیثش شرمسار - من به سر گویم حدیثش بعد از این
من زبان بستم ز گفتن ای پسر - سخن مگوی چو گویی ز صبر و توبه مگوی
حدیث توبه مجنون بود فشارآمیز - با نفس حدیث روح كم گوی
وز ناقه مرده شیر كم دوش - میر ما سیرست از این گفت و ملول
دركشان اندر حدیث دیگرش - سرمست شد نگارم بنگر به نرگسانش
مستانه شد حدیثش پیچیده شد زبانش - حدیث موسی و سنگ و عصا و چشمه آب
ز اشك بنده ببینی به وقت رفتارش - سنگ شد آب از غمم آه نه سنگ و آهنم
كتش روید از تنم چونك حدیث آن كنم - اگر ساحل شود جنت در او ماهی نیارامد
حدیث شهد او گویم پس آنگه در شكر باشم - اندر كژیم منگر وین راست سخن بین
تیر است حدیث من و من همچو كمانم - حدیث آب و گل جمله شجون است
چه یك رنگی كنم چون در شجونم - من با تو حدیث بیزبان گویم
وز جمله حاضران نهان گویم - جز گوش تو نشنود حدیث من
هر چند میان مردمان گویم - چو غلام آفتابم هم از آفتاب گویم
نه شبم نه شب پرستم كه حدیث خواب گویم - چو دلم ز خاك كویش بكشیده است بویش
خجلم ز خاك كویش كه حدیث آب گویم - چه حدیث است كجا مرگ بود عاشق را
این محالت كه در چشمه حیوان میرم - با خلق بسته بسته بگویم من این حدیث
با كس نگویم این ز فلانی خریدهام - حرام دارم با مردمان سخن گفتن
و چون حدیث تو آید سخن دراز كنم - به حق آنك گزیدی دو لب كه جام بگیر
بنوش جام رها كن حدیث پخته و خام - در سر به چشمم چشم تو گوید به وقت خشم تو
پنهان حدیثی كو شود از آتش پنهان من - نیم حدیث گفته شد نیم دگر مگو خمش
شهره كند حدیث را بر همه شهریار جان - فاعلاتن فاعلاتن فاعلاتن فاعلات
نان گندم گر نداری گو حدیث گندمین - جان ز غیرت گوش را گوید حدیثش كم شنو
دل ز غیرت چشم را گوید كه رویش را مبین - ای دل خموش كن همه بیحرف گو سخن
بیلب حدیث عالم بیچون و چند كن - دلا تو شهد منه در دهان رنجوران
حدیث چشم مگو با جماعت كوران - حدیث عشق هم از عشقباز باید جست
كه او چو آینه هم ناطق است و هم الكن - خمش كه تا نزند بر چنین حدیث هوا
از آنك باد هوا نیست محرم ایشان - سال كردم از چرخ و گردش كژ او
گزید لب كه رها كن حدیث بیسر و بن - بگفتمش خبر نو شنیدهای او گفت
حدیث نو نرود در شكاف گوش كهن - نخواهم من برای روی سختش
حدیث عاشقان را فاش كردن - بس كن تا كه هر یكی سوی حدیث خود رود
نبود طبعها همه عاشق مقتضای تو - به پیشت نام جان گویم زهی رو
حدیث گلستان گویم زهی رو - حدیثت در دهان جان نگنجد
حدیثت از زبان گویم زهی رو - به پیشت نام جان گویم زهی رو
حدیث گلستان گویم زهی رو - اوان قاب قوسین است و ادنی
حدیث خركمان گویم زهی رو - حدیثی را كه جان هم نیست محرم
من از راه دهان گویم زهی رو - یك قدم راه است گر توفیق باشد دستگیر
پس حدیث راه دور و رفتن اعوام كو - ور حدیث و صفت او شر و شوری دارد
صفت این دل تنگ شررآشام بگو - چه حدیث است ز عثمان عمرم مستتر است
و آن دگر را كه رئیس است نگویم تو بگو - ما دهان بربستهایم امروز از او
تو حدیث دلگشا را بازگو - من آن نیم كه بگویم حدیث نعمت او
كه مست و بیخودم از چاشنی محنت او - فتاده آتش خواب اندر این نیستانها
تو آمده كه حدیث لب چو شكر گو - از آنچ خوردهای و در نشاط آمدهای
مرا از آن بخوران و حدیث درخور گو - جنبش آنگه كند صدف كه بود جفت جوهر او
بس كه گفتن دراز شد ذاحدیث منمنم - هر آن كو روزه دارد در حدیث است
مه حق را ببیند وقت شام - حدیث عاشقان پایان ندارد
فنستكفی بهذا و السلام - مگو ای عشق با تن تو حدیث عشق زیرا او
نفاقی میكند با تو ولیكن نیست این كاره - تو اگر نوش حدیثی ز حدیثان خوش او
تو مگو تا كه بگوید لب آن قندفسانه - گفت حدیث چرب و خوش با گل و داد خندهاش
گفت به ابر نكته ای كرد دو چشم او تری - آنك میان مردمان شهره شد و حدیث شد
سایه بایزید بد مایه بایزید نی - هر كی حدیث میكند بر لب او نظر كنم
از هوس دهان تو تا لب كی گزیدهای - بیا بشنو حدیث پوست كنده
همه مغزم چو در مغزم نشستی - حدیث چشم تو گفتم دلم رفت
به دریای فنا و جان سپاری - همه از دست دل فریاد كردند
فتادم زین حدیث اندر گمانی - ناگفته حدیث بشنوی تو
ننوشته قباله را بخوانی - كاین برق حدیث تو از آن است
جز جان افزا و دلربا نی - چو مرا نماند مایه منم و حدیث سایه
چه كند دهان سایه تبعیت دهانی - به چه روی پشت آرم به كسی كه از گزینی
سوی او كند خدا رو به حدیث و همنشینی - گفت این حدیث خام است روی نكو كدام است
این رنگ و نقش دام است مكر است و بیوفایی - ای خواجه ترك ره كن ما را حدیث شه كن
بگشا دهان و اه كن گر مست آن شرابی - آن است اصل و قصد و غرض زین همه حدیث
لیكن مزاد نیست كه من رام یشتری - بسوز تا كه برویم حدیث سوز بگویم
به عود ماند خویم چه آفتی چه بلایی - دهان به گوش من آورد و گفت در گوشم
یكی حدیث بیاموزمت بیاموزی - حدیث مفخر تبریز شمس دین كم گو
كه نیست درخور آن گفت عقل گویایی - چون عمر ماست حدیثش دراز اولیتر
چنین درازسخن را بدان كشیدستی - حدیث جان توست این و گفت من چو صداست
اگر تو شیخ شیوخی وگر مریدستی - حدیث آتش گویم ز شمس تبریزی
كه تا ز تابش نورش رسد به هر جایی - هین خمش كن در این حدیث بازمپیچ
آسمان وار اگر یكی تویی - «حدیث» در دیوان شمس - رباعیات مولوی
- دیروز حدیث جان و دل میگفتی
پیش تو نهیم کشته و زار امشب - جز گوش تو نشنود حدیث من کس
هرچند میان مردمان خواهم گفت - گر زانکه پدر حدیث کودک گوید
عاقل داند که آن پدر کودک نیست - من آن توام کام منت باید جست
زیرا که در این شهر حدیث من و تست - اندر ره فقر دیده نادیده کنند
هرچه آن نه حدیث تست نشنیده کنند - در عشق هزار جان و دل بس نکند
دل خود چه بود حدیث جان کس نکند - دل جمله حکایت از بهار تو کند
جان جمله حدیث لالهزار تو کند - والله نتوان حدیث آن دم گفتن
با او که سرشت خاک آدم باشد - گر در ره عشق او نباشی سرباز
زنهار مکن حدیث عشقی سرباز - شب رفت و حدیث ما به پایان نرسید
شبرا چه گنه حدیث ما بود دراز - کارم ز تو البته نمیگردد ساز
کار من بیچاره حدیثی است دراز - رخ را به بهانه بر رخش بنهادم
یعنی که حدیث میکنم در گوشش - ز اول که حدیث عاشقی بشنودم
جان و دل و دیده در رهش فرسودم - امروز که حاضر است اقبال وصال
گر گول نیم حدیث فردا چکنم - میگوید دف که هان بزن بر رویم
چندانکه زنی حدیث دیگر گویم - پایژان حدیث ما شنو که چه شد
چون ابر درآمدیم و بر باد شدیم - دی رفت و حدیث دی چو دی هم بگذشت
امروز حدیث تازه باید کردن - ای دل گر ازین حدیث آگاهی تو
زین تفرقهی خویش چه میخواهی تو - با نامحرم حدیث اسرار مگو
با مردودان حکایت از یار مگو - ای دل چه حدیث ماجرا میجوئی
من با توام ای دل تو کرا میجوئی - ای آن که به این حدیث ما میخندی
مجنون نشدی هنوز دانشمندی - کافر نشدی حدیث ایمان چکنی
بیجان نشدی حدیث جانان چکنی - در عربدهی نفس رکیکی تو هنوز
بیهوده حدیث سر سلطان چکنی - از هجر مگو به پیش سلطان وصال
میترس کزین حدیث محروم شوی - گفتم صنمی شدی که جان را وطنی
گفتا که حدیث جان مکن گر ز منی - فردوسی
- «حدیث» در شاهنامه فردوسی