غزل شماره ۴۷۴
نشان بخت بلندست و طالع میمون
علی الصباح نظر بر جمال روزافزون
علی الخصوص کسی را که طبع موزونست
چگونه دوست ندارد شمایل موزون
گر آبروی بریزد میان انجمنت
به دست دوست حلالست اگر بریزد خون
مثال عاشق و معشوق شمع و پروانه ست
سر هلاک نداری مگرد پیرامون
بسوخت مجنون در عشق صورت لیلی
عجب که لیلی را دل نسوخت بر مجنون
چگونه وصف جمالش کنم که حیران را
مجال نطق نباشد که بازگوید چون
همین تغیر بیرون دلیل عشق بسست
که در حدیث نمی گنجد اشتیاق درون
اگر کسی نفسی از زمان صحبت دوست
به ملک روی زمین می دهد زهی مغبون
سخن دراز کشیدیم و همچنان باقیست
حدیث دلبر فتان و عاشق مفتون
جفای عشق تو چندان که می برد سعدی
خیال وصل تو از سر نمی کند بیرون
|
مشاهده برنامه در فروشگاه اپل |
اشعار مرتبط
- ز من مپرس که در دست او دلت چونست
- حدیث عشق به طومار در نمی گنجد
- مجنون عشق را دگر امروز حالتست
- مرا از آن چه که بیرون شهر صحراییست
- گفتم مگر به خواب ببینم خیال دوست
نظرات نوشته شده