غزل شماره ۲۹۰۳
باوفا یارا جفا آموختی
این جفا را از كجا آموختی
كو وفاهای لطیفت كز نخست
در شكار جان ما آموختی
هر كجا زشتی جفاكاری رسید
خوبیش دادی وفا آموختی
ای دل از عالم چنین بیگانگی
هم ز یار آشنا آموختی
جانت گر خواهد صنم گویی بلی
این بلی را زان بلا آموختی
عشق را گفتم فروخوردی مرا
این مگر از اژدها آموختی
آن عصای موسی اژدرها بخورد
تو مگر هم زان عصا آموختی
ای دل ار از غمزه‌اش خسته شدی
از لبش آخر دوا آموختی
شكر هشتی و شكایت می‌كنی
از یكی باری خطا آموختی
زان شكرخانه مگو الا كه شكر
آن چنان كز انبیا آموختی
این صفا را از گله تیره مكن
كاین صفا از مصطفی آموختی
هر چه خلق آموختت زان لب ببند
جمله آن شو كز خدا آموختی
عاشقا از شمس تبریزی چو ابر
سوختی لیكن ضیا آموختی
|
مشاهده برنامه در فروشگاه اپل |
اشعار مرتبط
- از دار ملك لم یزل ای شاه سلطان آمدی
- بی گاه شد بی‌گاه شد خورشید اندر چاه شد
- مطربا این پرده زن كز رهزنان فریاد و داد
- باز گردد عاقبت این در بلی
- دیدم شه خوب خوش لقا را
نظرات نوشته شده