«فرشته» در غزلستان
- حافظ شیرازی
- «فرشته» در غزلیات حافظ شیرازی
- دانم که بگذرد ز سر جرم من که او
گر چه پریوش است ولیکن فرشته خوست - دلا معاش چنان کن که گر بلغزد پای
فرشته ات به دو دست دعا نگه دارد - خلوت دل نیست جای صحبت اضداد
دیو چو بیرون رود فرشته درآید - فرشته عشق نداند که چیست ای ساقی
بخواه جام و گلابی به خاک آدم ریز - گرفته ساغر عشرت فرشته رحمت
ز جرعه بر رخ حور و پری گلاب زده - سعدی شیرازی
- «فرشته» در غزلیات سعدی شیرازی
- خیام نیشابوری
- «فرشته» در رباعیات خیام نیشابوری
- مولوی
- «فرشته» در دیوان شمس - غزلیات مولوی
- سازی ز خاكی سیدی بر وی فرشته حاسدی
با نقد تو جان كاسدی پامال گشته مالها - دیو شقا سرشته از لطف تو فرشته
طغرای تو نبشته مر ملكت صفا را - جان فرشته بودی یا رب چه گشته بودی
كز چهره مینمودی لم یتخذ ولد را - بیار آن كه قرین را سوی قرین كشدا
فرشته را ز فلك جانب زمین كشدا - دمشق چه كه بهشتی پر از فرشته و حور
عقول خیره در آن چهرهها و غبغبها - تابش تسبیح فرشتهست و روح
كاین فلك نادره مینا خوشست - از صفتی فرشته را دیو و بلیس میكند
وز تبشی شب مرا رشك بهار میكند - به خدا حور و فرشته به دو صد نور سرشته
نبرد سر نبرد جان اگر انكار تو دارد - هم شب قدر آشكارا شد چو عید
هم فرشته با بشر آمیختند - جان و دل فرشته جفت هوای حق شد
گردون فرشتگان را زان روی مفرش آمد - خاك از فروغ نفخش قبله فرشته آمد
كب از جوار آتش همطبع آتش آمد - اگر حلاوت لاحول تو به دیو رسد
فرشته خو شود آن دیو و ماه رو گردد - فرشته رست به علم و بهیمه رست به جهل
میان دو به تنازغ بماند مردم زاد - گذر كن از بشریت فرشته باش دلا
فرشتگی چو نباشد بشر چه سود كند - به پیش دركند ارواح را فرشته خواب
به شیوه گله بانی كه گله را پاید - در آشنا عجمی وار منگرید چنین
فرشتهاید به معنی اگر به تن بشرید - از فرشته گذشتهاند به لطف
دور از ایشان كه چون بشر میرند - هم طرب سرشتهای هم طلب فرشتهای
هم عرصات گشتهای پر ز نبات و نیشكر - تاریخ برگذشته بر انسی و فرشته
خطهای نانبشته خوانی و چیز دیگر - فرشته نعره زنان پیش او چو چاوشان
فلك سجودكنان پیش او به چشم و به سر - آن جمالی كه فرشته نبود محرم او
گر ندارد سر دیدار بشر میرسدش - آنچ به هفت آسمان جست فرشته و نیافت
نك به زمین گاه خاك سهل برون جست دوش - بر سر چرخ هفتمین نام زمین چرا برم
غیرت هر فرشتهام ذكر بشر چرا كنم - او فرشتهست اگر چه كه به صورت بشر است
شهوتی نیست كه او را به زنان بفریبم - خانه كاین نقش در او هست فرشته برمد
پس كیش من به چنین نقش و نشان بفریبم - اگر تو دیوی ما دیو را فرشته كنیم
وگر تو گرگی ما گرگ را شبان كردیم - خانه هر فرشتهام سینه كبود گشتهام
چشم برآر و خوش نگر سوی سما كه همچنین - فرشته و آدمی دیوان و پریان
ز تو زیر و زبر چون رای مستان - بسا كسا كه به نسبت به تو كه معتقدی
فرشته است و به نسبت به دیگری شیطان - فرشته از چه خورد از جمال حضرت حق
غذای ماه و ستاره ز آفتاب جهان - گفتم این روی فرشتهست عجب یا بشر است
گفت این غیر فرشتهست و بشر هیچ مگو - جان تقی فرشتهای جان شقی درشتهای
نفس كریم كشتیی نفس لیم لنگری - دیو شود فرشتهای چون نگری در او تو خوش
ای پرییی كه از رخت بوی نمیبرد پری - ای به زمین ز آسمان آمده چون فرشتهای
وی ز خطاب اشربوا مغز مرا پیمبری - به خدا كه ماه رویی به خدا فرشته خویی
به خدا كه مشك بویی به خدا كه این چنینی - سخنم خور فرشتهست من اگر سخن نگویم
ملك گرسنه گوید كه بگو خمش چرایی - همه مریمند گویی به دم فرشته حامل
همه حوریند زاده ز میان خاك تاری - نرگست مست گشته جنیی یا فرشته
با شكر درسرشته غنچه گلستانی - ای جان چون فرشته از نور حق سرشته
هم ز اختیار رسته نك اختیار گشتی - بشكستی از نری او سد سكندری او
ز افرشته و پری او روبندها گشودی - وگر ز چنبر گردون برون كشی سر و گردن
ز خرگله برهیدی فرشتهای و ز ناسی - فرشتهای كنمت پاك با دو صد پر و بال
كه در تو هیچ نماند كدورت بشری - كه عقل جنس فرشتهست سوی او پوید
ببینیش چو به كف آینه نهان گیری - ارتمی آغاپسو، كایكاپر ترا
نور حقی یا حقی، یا فرشته یا نبی - ارتمی اغاپسودی كایكا پراترا
نور حقی یا تو حقی، یا فرشته یا نبی - «فرشته» در دیوان شمس - رباعیات مولوی
- فردوسی
- «فرشته» در شاهنامه فردوسی