غزلستان
فال حافظ
جستجو
پربینندهترینها
ورود
با Lexingo کلمات انگلیسی یاد بگیرید
Lexingo
امتیاز بگیرید و رقابت کنید
«خوشا» در غزلستان
حافظ شیرازی
«خوشا» در غزلیات حافظ شیرازی
خوشا نماز و نیاز کسی که از سر درد
به آب دیده و خون جگر طهارت کرد
ای خوشا دولت آن مست که در پای حریف
سر و دستار نداند که کدام اندازد
زیر بارند درختان که تعلق دارند
ای خوشا سرو که از بار غم آزاد آمد
حجاب راه تویی حافظ از میان برخیز
خوشا کسی که در این راه بی حجاب رود
خوشا دلی که مدام از پی نظر نرود
به هر درش که بخوانند بی خبر نرود
گفتم خوشا هوایی کز باد صبح خیزد
گفتا خنک نسیمی کز کوی دلبر آید
بیار ساغر در خوشاب ای ساقی
حسود گو کرم آصفی ببین و بمیر
خوشا شیراز و وضع بی مثالش
خداوندا نگه دار از زوالش
خوشا آن دم کز استغنای مستی
فراغت باشد از شاه و وزیرم
حجاب چهره جان می شود غبار تنم
خوشا دمی که از آن چهره پرده برفکنم
در این خرقه بسی آلودگی هست
خوشا وقت قبای می فروشان
خوشا دمی که درآیی و گویمت به سلامت
قدمت خیر قدوم نزلت خیر مقام
چو سلک در خوشاب است شعر نغز تو حافظ
که گاه لطف سبق می برد ز نظم نظامی
سعدی شیرازی
«خوشا» در غزلیات سعدی شیرازی
خرما دور وصالی و خوشا درد دلی
که به معشوق توان گفت و مجالش دارند
خوشا تفرج نوروز خاصه در شیراز
که برکند دل مرد مسافر از وطنش
خوشا هوای گلستان و خواب در بستان
اگر نبودی تشویش بلبل سحرم
خوشا و خرما آن دل که هست از عشق بیگانه
که من تا آشنا گشتم دل خرم نمی بینم
خوشا و خرما وقت حبیبان
به بوی صبح و بانگ عندلیبان
طایفه ای سماع را عیب کنند و عشق را
زمزمه ای بیار خوش تا بروند ناخوشان
مولوی
«خوشا» در دیوان شمس - غزلیات مولوی
این سو كشان سوی خوشان وان سو كشان با ناخوشان
یا بگذرد یا بشكند كشتی در این گردابها
ای سرخوشان ای سرخوشان آمد طرب دامن كشان
بگرفته ما زنجیر او بگرفته او دامان ما
عشق كه چادركشان در پی آن سرخوشان
بر فلك بینشان نور دهد نار را
روز آن باشد كه روزیم او بود
ای خوشا آن روز و روزی ای خوشا
سرخوشان و سركشان را عشق او بند و گشاست
سركشان را موكشان آن عشق در چنبر كشد
خنك آن روز خوشا وقت كه در مجلس ما
ساقیان دست تو گیرند و به مهمان آرند
بندگانشان دلخوشان و بندگیشان بینشان
خوانهاشان بیخمیر و بادههاشان بیخمار
ای خوشا روزی كه بگشاید قبا را بند بند
تا كشم او را برهنه بیقبایی سیر سیر
من نبرم ز سرخوشان خاصه از این شكركشان
مرگ بود فراقشان مرگ كه را بود هوس
گوش همه سرخوشان عشق كشد كش كشان
عشق تو داوود توست موم شده آهنش
ای صفا و ای وفا در جور عشق
ای خوشا و ای خوشا اقبال عشق
ای خوشا روزا كه ما معشوق را مهمان كنیم
دیده از روی نگارینش نگارستان كنیم
ای خوشا روز كه پیش چو تو سلطان میرم
پیش كان شكر تو شكرافشان میرم
سر خم رحیق بگشایم
سرده بزم سرخوشان گردم
جان من و جان تو را هر دو به هم دوخت قضا
خوش خوش خوش خوشم پیش تو ای شاه خوشان
چونك كند شكرفشان عشق برای سرخوشان
نرخ نبات بشكند چاشنی بلای من
ای خدا این وصل را هجران مكن
سرخوشان عشق را نالان مكن
ای آنك میكشی تو گریبان جان ما
از جمع سركشان به سوی جمع سرخوشان
سلطان خوشان آمد و آن شاه نشان آمد
تا چند كشی گوشم ای گوش كشان برگو
خوشا مشكا كه میبیزی به راه شمس تبریزی
زهی باده كه میریزی برای جان میخواره
جان گوش كشان آید دل سوی خوشان آید
زیرا كه بهار آمد شد آن دی بیگانه
شاهی نگری خندان چون ماه و دو صد چندان
بیناز خوشاوندان بیزحمت بیگانه
هین بكشان هین بكشان دامن ما را به خوشان
ز آنك دلی كه تو بری راه پریشان نبری
خوشا آن حالت مستی كه با ما عهد میبستی
مرا مستانه میگفتی كه ما را خویش و فرزندی
دل سنگین چو یابد تاب آن چشم
شود در حال او در خوشابی
برون كن سر كه جان سرخوشانی
فروكن سر ز بام بینشانی
ای خوشا عیشی كه باشد ای خوشا نظارهای
چون به اصل اصل خویش آید چنین هر پارهای
به حق حلقه عزت كه دام حلق منست
مرا به حلقه مستان و سرخوشان داری
ای دل خسته هان و هان، تا نرمی ز سرخوشان
پا نكشی ز عاشقان، ورنه جهود و مرتدی
«خوشا» در دیوان شمس - رباعیات مولوی
در چشم آمد خیال آن در خوشاب
آن لحظه کزو اشک همی رفت شتاب
سبحانالله من و تو ای در خوشاب
پیوسته مخالفیم اندر هر باب
از جوی خوشاب دوست آبی خوردم
خوش کردم و خوش خوردم و خوش آوردم
فردوسی
«خوشا» در شاهنامه فردوسی
بپرسید سیندخت مهراب را
ز خوشاب بگشاد عناب را
دگر پیکرش در خوشاب بود
که هر دانهای قطرهای آب بود
چو رخساره بنمود سهراب را
ز خوشاب بگشاد عناب را
زمین بود در زیر دیبای چین
پر از در خوشاب روی زمین
همی اشک بارید بر کوه سیم
دو لاله ز خوشاب شد به دو نیم
دریغ آن گل و مشک و خوشاب سی
همان تیغ برندهی پارسی
هم از گنج صد دانه خوشاب جست
که آب فسردست گفتی درست
به زیر اندرش بستر خواب کرد
میانش پر از در خوشاب کرد
پر از در خوشاب بالین او
عقیق و زبرجد به پایین او
ز دینار چندانک بایست نیز
ز خوشاب و یاقوت و هرگونه چیز
میان بهی در خوشاب بود
که هر دانهیی قطرهی آب بود
مرا در خوشاب سستی گرفت
همان سرو آزاد پستی گرفت
ز بازارگانان تر و ز خشک
درم دارد و در خوشاب و مشک
تو گفتی بکان اندرون زر نماند
همان در خوشاب و گوهر نماند
شهنشاه رخساره بیتاب کرد
دهانش پر از در خوشاب کرد
چوبدرید گوهر یکایک بخورد
همان در خوشاب و یاقوت زرد
الا ای برآورده کوه بلند
ز دریای خوشاب بیخت که کند
دگر پانصد در خوشاب بود
که هر دانه یی قطرهی آب بود
برین گونه تا سرسوی خواب کرد
دهانش پر از در خوشاب کرد
دگر گنج پر در خوشاب بود
که بالاش یک تیر پرتاب بود
همان در خوشاب بگزیده صد
درو مرد دانا ندید ایچ بد
همه در خوشاب بد پیکرش
ز یاقوت رخشنده بودی درش
رهایی نیابم سرانجام ازین
خوشا باد نوشین ایران زمین
به پیکر یکی کفش زرین بپای
ز خوشاب و زر آستین قبای