غزل شماره ۲۱۷۱

گشته‌ست طپان جانم ای جان و جهان برگو

هین سلسله درجنبان ای ساقی جان برگو

سلطان خوشان آمد و آن شاه نشان آمد

تا چند كشی گوشم ای گوش كشان برگو

سری است سمندر را ز آتش بنمی سوزد

جانی است قلندر را نادرتر از آن برگو

بنگر حشر مستان از دست بنه دستان

با رطل گران پیش آ با ضرب گران برگو

زان غمزه چون تیرش و ابروی كمان گیرش

اسرار سلحشوری با تیر و كمان برگو

برگو هله جان برگو پیش همگان برگو

و آن نكته كه می‌دانی با او پنهان برگو

از جام رحیق او مست است عشیق او

پیغام عقیق او ای گوهر كان برگو

من بی‌زبر و زیرم در پنجه آن شیرم

ز احوال جهان سیرم ز احوال فلان برگو

زیر است نوای غم و اندرخور شادی بم

یك لحظه چنین برگو یك لحظه چنان برگو

خورشید معینت شد اقبال قرینت شد

مقصود یقینت شد بی‌شك و گمان برگو

چون بگذری ای عارف زین آب و گل ناشف

زان سو مثل هاتف بی‌نام و نشان برگو

در عالم جان جا كن در غیب تماشا كن

رویی به روان‌ها كن زین گرم روان برگو

من بیخود و سرمستم اینك سر خم بستم

ای شاه زبردستم بی‌كام و دهان برگو

اشعار مرتبط

نظرات نوشته شده

اولین نفر برای نظر دادن باشید و نظرتان را در مورد این شعر از طریق فرم زیر ارسال کنید.