«خورشید» در غزلستان
- حافظ شیرازی
- «خورشید» در غزلیات حافظ شیرازی
- به صدق کوش که خورشید زاید از نفست
که از دروغ سیه روی گشت صبح نخست - شهسوار من که مه آیینه دار روی اوست
تاج خورشید بلندش خاک نعل مرکب است - آن که پیشش بنهد تاج تکبر خورشید
کبریاییست که در حشمت درویشان است - از آن زمان که بر این آستان نهادم روی
فراز مسند خورشید تکیه گاه من است - زین آتش نهفته که در سینه من است
خورشید شعله ایست که در آسمان گرفت - غبار خط بپوشانید خورشید رخش یا رب
بقای جاودانش ده که حسن جاودان دارد - ماه خورشید نمایش ز پس پرده زلف
آفتابیست که در پیش سحابی دارد - گوی خوبی که برد از تو که خورشید آن جا
نه سواریست که در دست عنانی دارد - فروغ ماه می دیدم ز بام قصر او روشن
که رو از شرم آن خورشید در دیوار می آورد - حافظا سر ز کله گوشه خورشید برآر
بختت ار قرعه بدان ماه تمام اندازد - ز شمشیر سرافشانش ظفر آن روز بدرخشید
که چون خورشید انجم سوز تنها بر هزاران زد - به تاج عالم آرایش که خورشید
چنین زیبنده افسر نباشد - ماه شعبان منه از دست قدح کاین خورشید
از نظر تا شب عید رمضان خواهد شد - لعلی از کان مروت برنیامد سال هاست
تابش خورشید و سعی باد و باران را چه شد - وصل خورشید به شبپره اعمی نرسد
که در آن آینه صاحب نظران حیرانند - جلوه گاه رخ او دیده من تنها نیست
ماه و خورشید همین آینه می گردانند - طالب لعل و گهر نیست وگرنه خورشید
همچنان در عمل معدن و کان است که بود - آن شاه تندحمله که خورشید شیرگیر
پیشش به روز معرکه کمتر غزاله بود - خورشید خاوری کند از رشک جامه چاک
گر ماه مهرپرور من در قبا رود - ذره را تا نبود همت عالی حافظ
طالب چشمه خورشید درخشان نشود - صحبت حکام ظلمت شب یلداست
نور ز خورشید جوی بو که برآید - خورشید چو آن خال سیه دید به دل گفت
ای کاج که من بودمی آن هندوی مقبل - بر من فتاد سایه خورشید سلطنت
و اکنون فراغت است ز خورشید خاورم - من که از یاقوت و لعل اشک دارم گنج ها
کی نظر در فیض خورشید بلنداختر کنم - گر چه گردآلود فقرم شرم باد از همتم
گر به آب چشمه خورشید دامن تر کنم - بگشا بند قبا ای مه خورشیدکلاه
تا چو زلفت سر سودازده در پا فکنم - به هواداری او ذره صفت رقص کنان
تا لب چشمه خورشید درخشان بروم - ماه و خورشید به منزل چو به امر تو رسند
یار مه روی مرا نیز به من بازرسان - کمتر از ذره نه ای پست مشو مهر بورز
تا به خلوتگه خورشید رسی چرخ زنان - خورشید می ز مشرق ساغر طلوع کرد
گر برگ عیش می طلبی ترک خواب کن - حجاب دیده ادراک شد شعاع جمال
بیا و خرگه خورشید را منور کن - گفتم ای بخت بخفتیدی و خورشید دمید
گفت با این همه از سابقه نومید مشو - گر روی پاک و مجرد چو مسیحا به فلک
از چراغ تو به خورشید رسد صد پرتو - چشم بد دور ز خال تو که در عرصه حسن
بیدقی راند که برد از مه و خورشید گرو - ای خونبهای نافه چین خاک راه تو
خورشید سایه پرور طرف کلاه تو - گر چه خورشید فلک چشم و چراغ عالم است
روشنایی بخش چشم اوست خاک پای تو - ولیکن کی نمایی رخ به رندان
تو کز خورشید و مه آیینه داری - شود غزاله خورشید صید لاغر من
گر آهویی چو تو یک دم شکار من باشی - مسیحای مجرد را برازد
که با خورشید سازد هم وثاقی - جان می دهم از حسرت دیدار تو چون صبح
باشد که چو خورشید درخشان به درآیی - سعدی شیرازی
- «خورشید» در غزلیات سعدی شیرازی
- دوست دارم که بپوشی رخ همچون قمرت
تا چو خورشید نبینند به هر بام و درت - آن کیست که پیرامن خورشید جمالش
از مشک سیه دایره نیمه کشیدست - خداوندان عقل این طرفه بینند
که خورشیدی به زیر سایبانست - خورشید زیر سایه زلف چو شام اوست
طوبی غلام قد صنوبرخرام اوست - مشعله ای برفروخت پرتو خورشید عشق
خرمن خاصان بسوخت خانگه عام رفت - مه روی بپوشاند خورشید خجل ماند
گر پرتو روی افتد بر طارم افلاکت - روز همه سر برکرد از کوه و شب ما را
سر برنکند خورشید الا ز گریبانت - و گر خورشید در مجلس نشیند
نپندارم که همتای تو باشد - هر که چون موم به خورشید رخت نرم نشد
زینهار از دل سختش که به سندان ماند - اخترانی که به شب در نظر ما آیند
پیش خورشید محالست که پیدا آیند - پرتو خورشید عشق بر همه افتد ولیک
سنگ به یک نوع نیست تا همه گوهر شود - اگر صد نوبتش چون قرص خورشید
ببینم آب در چشم من آید - ز نقش روی تو مشاطه دست بازکشید
که شرم داشت که خورشید را بیاراید - باغ فردوسست گلبرگش نخوانم یا بهار
جان شیرینست خورشیدش نگویم یا قمر - دور نباشد که خلق روز تصور کنند
گر بنمایی به شب طلعت خورشیدوار - به فلک می رسد از روی چو خورشید تو نور
قل هو الله احد چشم بد از روی تو دور - با هر که بنشینم دمی کز یاد او غافل شوم
چون صبح بی خورشیدم از دل بر نمی آید نفس - ایا باد سحرگاهی گر این شب روز می خواهی
از آن خورشید خرگاهی برافکن دامن محمل - خورشید بر سرو روان دیگر ندیدم در جهان
وصفت نگنجد در بیان نامت نیاید در قلم - نگاه می کنم از پیش رایت خورشید
که می برد به افق پرچم سپاه ظلام - چه شبست یا رب امشب که ستاره ای برآمد
که دگر نه عشق خورشید و نه مهر ماه دارم - همچو بلبل همه شب نعره زنان تا خورشید
روی بنمود چو خفاش نهان گردیدیم - باور که کند که آدمی را
خورشید برآید از گریبان - پایه خورشید نیست پیش تو افروختن
یا قد و بالای سرو پیش تو افراختن - آستین بر دست پوشید از بهار برگ شاخ
میوه پنهان کرده از خورشید و مه در آستین - دو چشمم خیره ماند از روشنایی
ندانم قرص خورشیدست یا رو - ماه و خورشید و پری و آدمی اندر نظرت
همه هیچند که سر بر همه افراخته ای - خورشید و مهش ز خوبرویی
سر بر خط بندگی نهاده - خورشید که شاه آسمانست
در عرصه حسن او پیاده - مه چنین خوب نباشد تو مگر خورشیدی
دل چنین سخت نباش تو مگر خارایی - جهان شبست و تو خورشید عالم آرایی
صباح مقبل آن کز درش تو بازآیی - ای ذره تو در مقابل خورشید
بیچاره چه می کنی بدین خردی - بپوش روی نگارین و موی مشکین را
که حسن طلعت خورشید را بپوشیدی - بالای سرو بوستان رویی ندارد دلستان
خورشید با رویی چنان مویی ندارد عنبری - هیچم اندر نظر نمی آید
تا تو خورشیدروی در نظری - خورشید اگر تو روی نپوشی فرورود
گوید دو آفتاب نباشد به کشوری - جمال عارض خورشید و حسن قامت سرو
تو را رسد که چو دعوی کنی بیان داری - ور چو خورشیدت نبینم کاشکی همچون هلال
اندکی پیدا و دیگر در نقابت دیدمی - خورشید و گلت خوانم هم ترک ادب باشد
چرخ مه و خورشیدی باغ گل و نسرینی - خیام نیشابوری
- «خورشید» در رباعیات خیام نیشابوری
- مولوی
- «خورشید» در دیوان شمس - غزلیات مولوی
- خورشید را حاجب تویی اومید را واجب تویی
مطلب تویی طالب تویی هم منتها هم مبتدا - ای عشق خندان همچو گل وی خوش نظر چون عقل كل
خورشید را دركش به جل ای شهسوار هل اتی - خورشید پیشت چون شفق ای برده از شاهان سبق
ای دیده بینا به حق وی سینه دانا بیا - خورشید از رویش خجل گردون مشبك همچو دل
از تابش او آب و گل افزون ز آتش در ضیا - امرت نغرد كی رود خورشید در برج اسد
بی تو كجا جنبد رگی در دست و پای پارسا - خورشید چون افروزدم تا هجر كمتر سوزدم
دل حیلتی آموزدم كز سر بگیرم كار را - در آب تیره بنگری نی ماه بینی نی فلك
خورشید و مه پنهان شود چون تیرگی گیرد هوا - بد لعلها پیشش حجر شیران به پیشش گورخر
شمشیرها پیشش سپر خورشید پیشش ذرهها - حجره خورشید تویی خانه ناهید تویی
روضه اومید تویی راه ده ای یار مرا - از كف سلطان رسدم ساغر و سغراق قدم
چشمه خورشید بود جرعه او را چو گدا - تابش خورشید ازل پرورش جان و جهان
بر صفت گلبشكر پخت و بپرورد مرا - صبح دم سرد زند از پی خورشید زند
از پی خورشید تو است این نفس سرد مرا - تو دو دیده فروبندی و گویی روز روشن كو
زند خورشید بر چشمت كه اینك من تو در بگشا - برو ای راه ره پیما بدان خورشید جان افزا
از این مجنون پرسودا ببر آن جا سلامی را - چو خورشید حمل آمد شعاعش در عمل آمد
ببین لعل بدخشان را و یاقوت زكاتی را - خورشید حقایقها شمس الحق تبریز است
دل روی زمین بوسد آن جان سمایی را - ماهیست كه در گردش لاغر نشود هرگز
خورشید جمال او بدریده ظلامت را - شب رفت صبوح آمد غم رفت فتوح آمد
خورشید درخشان شد تا باد چنین بادا - خرم كن و روشن كن این مفرش خاكی را
خورشید دگر بنما این گنبد خضرا را - خورشید پناه آرد در سایه اقبالت
آری چه توان كردن آن سایه عنقا را - ز عكس رخ آن یار در این گلشن و گلزار
به هر سو مه و خورشید و ثریاست خدایا - چه گرمیم چه گرمیم از این عشق چو خورشید
چه پنهان و چه پنهان و چه پیداست خدایا - سوز دل شاهانه خورشید بباید
تا سرمه كشد چشم عروس سحری را - بی عقل چو سایه پیت ای دوست دوانیم
كان روی چو خورشید تو نبود دگری را - خورشید همه روز بدان تیغ گزارد
تا زخم زند هر طرفی بیسپری را - همه حسن از تو باید ماه و خورشید
همه مغز از تو باید جدی و جوزا - كه خورشید ار فروشد ار برآمد
بس است این جان جان افروز ما را - زین جای برآمدی چو خورشید
روشن كردی مرا از این جا - گر دست نمیرسد به خورشید
از دور همیكنم تمنا - خورشید و هزار همچو خورشید
در حسرت تست ای معلا - جمع گشته سایه الطاف با خورشید فضل
جمع اضداد از كمال عشق او گشته روا - شمس تبریزی تویی خورشید اندر ابر حرف
چون برآمد آفتابت محو شد گفتارها - عقل و تدبیر و صفات تست چون استارگان
زان می خورشیدوش تو محو كن اوصاف را - سجده كردم گفتم این سجده بدان خورشید بر
كو به تابش زر كند مر سنگهای خاره را - سوی حق چون بشتابی تو چو خورشید بتابی
چو چنان سود بیابی چه كنی سود و زیان را - آنك خورشید بلا بر سر او تیغ زدست
گستران بر سر او سایه احسان و رضا - مه و خورشید و فلكها و معانی و عقول
سوی ما محتشمانند و به سوی تو گدا - سپه او همه خورشیدپرست
همچو خورشید همه بیسر و پا - چونك خورشید نمودی رخ خود
سجده دادیش چو سایه همه را - خورشید را كسوفی مه را بود خسوفی
گر تو خلیل وقتی این هر دو را بگو لا - خورشید چون برآید هر ذره رو نماید
نوری دگر بباید ذرات مختفی را - خورشید و ماه و اختر رقصان بگرد چنبر
ما در میان رقصیم رقصان كن آن میان را - ز مشرقست و ز خورشید نور عالم را
ز آدمست در و نسل و بچه حوا را - دعوت خورشید به از زیت تو
چند چراغ ارزد آن یك صلا - گرم شوی شب تو به خورشید غیب
چشم تو را باز كند توتیا - غلط گفتم كه اندر مسجد ما
برون در بود خورشید بواب - مرا در سایهات ای كعبه جان
به هر مسجد ز خورشیدست محراب - خورشیدروی مفخر تبریز شمس دین
اندر پیش دوان شده دلهای چون سحاب - بیارید به یك بار همه جان و جهان را
به خورشید سپارید كه خوش تیغ كشیدهست - چو سایه كل فنا گردم ازیرا
جهان خورشید لشكركش گرفتست - زهی خورشید كاین خورشید پیشش
چو سیماب از خطر در اضطرابست - چگونه جان برد سایه ز خورشید
كه جان او به دست آفتابست - اگر سایه كند گردن درازی
رخ خورشید آن دم در نقابست - كو شعشعههای قرص خورشید
هر سایه نشین ز سایه بان گفت - شمس تبریزی تو خورشیدی چه گویم مدح تو
صد زبان دارم چو تیغ اما به وصفت الكنست - دل پرامید كن و صیقلیش ده به صفا
كه دل پاك تو آیینه خورشید فرست - او ماه بیخسوفست خورشید بیكسوفست
او خمر بیخمارست او سود بیزیانست - امروز روز نوبت دیدار دلبرست
امروز روز طالع خورشید اكبرست - روی زمین چو نور بگیرد ز ماه تو
گویی هزار زهره و خورشید بر سماست - امروز چرخ را ز مه ما تحیریست
خورشید را ز غیرت رویش تغیریست - قفا بداد و سفر كرد شمس تبریزی
بگو مرا تو كه خورشید را چه رو و قفاست - صلای چهره خورشید ما كه فردوسست
صلای سایه زلفین او كه جناتست - خلایق اختر و خورشید شمس تبریزی
كدام اختر كز شمس او منور نیست - به كهربایی كاندر دو لعل تو درجست
كه گشت از آن مه و خورشید و ذره جویانت - شعاع روی تو پوشیده كرد صورت تو
كه غرقه كرد چو خورشید نور سبحانت - هزار صورت هر دم ز نور خورشیدت
برآید از دل پاك و نماید احسانت - طلعت خورشید كجا برنتافت
ماه بر كیست كه مشهور نیست - سنگ از خورشید شد یاقوت و لعل
چشم از خورشید شد بینای چرخ - تو ز چرخی با تو میگویم ز چرخ
ور نه این خورشید را چه جای چرخ - بی گاه شد بیگاه شد خورشید اندر چاه شد
خورشید جان عاشقان در خلوت الله شد - بی گاه شد بیگاه شد خورشید اندر چاه شد
خیزید ای خوش طالعان وقت طلوع ماه شد - خامش كنم فرمان كنم وین شمع را پنهان كنم
شمعی كه اندر نور او خورشید و مه پروانه شد - خورشید حق دل شرق او شرقی كه هر دم برق او
بر پوره ادهم جهد بر عیسی مریم زند - خورشید افتد در كمی از نور جان آدمی
كم پرس از نامحرمان آن جا كه محرم كم زند - بازآمدی كف میزنی تا خانهها ویران كنی
زیرا كه در ویرانهها خورشید رخشان میرسد - خورشید اگر در گور شد عالم ز تو پرنور شد
چشم خوشت مخمور شد چشم دگر خمار شد - غوغای روحانی نگر سیلاب طوفانی نگر
خورشید ربانی نگر مستان سلامت میكنند - مه از پی چوگان تو خود را چو گویی ساخته
خورشید هم جان باخته چون گوی غلطان میرود - بی گاه شد بیگاه شد خورشید اندر چاه شد
خورشید جان عاشقان در خلوت الله شد - گردش این سایه من سخره خورشید حق است
نی چو منجم كه دلش سخره استاره شود - بیست چو خورشید اگر تابد اندر شب من
تا تو قدم درننهی خود سحری مینشود - مرا گوید چرا چشمت رقیب روی من باشد
بدان در پیش خورشیدش همیدارم كه نم دارد - چو خورشیدست یار من نمیگردد بجز تنها
سپه سالار مه باشد كز استاره حشم دارد - تو خورشید جهان باشی ز چشم ما نهان باشی
تو خود این را روا داری وانگه این روا باشد - بریزد صورت پیرت بزاید صورت بختت
ز ابر تیره زاید او كه خورشید جهان باشد - چراغ چرخ گردونم چو اجری خوار خورشیدم
امیر گوی و چوگانم چو دل میدان من باشد - هر آنك از عشق بگریزد حقیقت خون خود ریزد
كجا خورشید را هرگز ز مرغ شب غروب آمد - صلاح الدین یعقوبان جواهربخش زركوبان
كه او خورشید اسرارست و علام الغیوب آمد - اندر پی خورشیدش شب رو پی امیدش
تا ماه بلند تو با مه شبهی یابد - خورشید به هر برجی مسعود و بهی باشد
اما كر و فر خود در برج حمل دارد - ای مركب خود كشته وی گرد جهان گشته
بازآی به خورشیدی كز سینه كرم دارد - ور خود حشمش نبود خورشید بود تنها
آخر حشم حسنش صد طبل و علم دارد - شمس الحق تبریزی خورشید وجود آمد
كان چرخ چه چرخست آن كان جا سیران دارد - شب كفر و چراغ ایمان خورشید چو شد رخشان
با كفر بگفت ایمان رفتیم كه بس باشد - جان از تن آلوده هم پاك به پاكی رفت
هر چند چو خورشیدی بر پاك و پلید آمد - بگشای به امیدی تو دیده جاویدی
تا تابش خورشیدش از عرش فرازآید - در تابش خورشیدش رقصم به چه میباید
تا ذره چو رقص آید از منش به یاد آید - هر ذره كه بر بالا مینوشد و پا كوبد
خورشید ازل بیند وز عشق خدا كوبد - نوبت بگذار و رو نوبت زن احمد شو
تا برف وجود تو خورشید عرب بیند - چو عقلید و چو عقلید هزاران و یكی چیز
پراكنده به هر خانه چو خورشید روانید - بی زحمت دیده رخ خورشید كه بیند
بی پرده عیان طاقت دیدار كی دارد - ناگاه یك آهو به دو صد رنگ عیان شد
كز تابش حسنش مه و خورشید فغان كرد - هر غوره ز خورشید شد انگور و شكر بست
وان سنگ سیه نیز از او لعل ثمین شد - بار دگر آن جان پر از آتش و از آب
در لرزه چو خورشید و چو سیماب درآمد - خورشید كه میدرد از او مشرق و مغرب
از لطف بود گر به سطرلاب درآمد - گر برفكنی پرده از آن چهره زیبا
از چهره خورشید و مه آثار نماند - چو خورشید آدمی زربفت پوشد
چو آن مه روی زرافشان درآمد - اگر تسخر كند بر چرخ و خورشید
بود انصاف و انصاف آن پسندد - چو خورشیدی و از خود پاك گشتی
ز تو چنگ اجل جز غم نرندد - برو چون مه پی خورشید میكاه
كه بیكاهش جمال افزاش نبود - ذرات جهان به عشق آن خورشید
رقصان ز عدم به سوی هست آمد - بر ما خورشید سایه اندازد
وان شمع مقیم این لگن گردد - خورشید تویی و ذره از توست
وان نور به نور بازدادند - در هر ابری هزار خورشید
در هر ویران بهشت آباد - خورشید چو دید خاك كویت
هرگز سر آسمان ندارد - آن كس كه ز تو نشان ندارد
گر خورشیدست آن ندارد - بر هر فلكی كه ماه او تافت
خورشید كمینه كوكب آمد - كاسه خورشید و مه از عربده درهم شكست
چونك ساغرهای مستان نیك باتوفیر بود - یك شبی خورشید پایه تخت او را بوسه داد
لاجرم بر چرخ گردون تا ابد تابنده شد - بال و پر وهم عاشق ز آتش دل چون بسوخت
همچو خورشید و قمر بیبال و پر پرنده شد - برج برج و خانه خانه جویم آن خورشید را
كو كلید خانه از همسایگان پنهان نهاد - دل نمییارست نامش گفتن و در بسته ماند
تا سحرگه روز شد خورشید ناگه رو نمود - مه و خورشید نظر شد كه از او خاك چو زر شد
به كرم بحر گهر شد به روش باد صبا شد - چو صلاح دل و دین را همه دیدیت بگویید
كه چه خورشید عجایب كه ز اسرار برآمد - مه و خورشید نظر شد كه از او خاك چو زر شد
به كرم بحر گهر شد به روش باد صبا شد - همچو خورشید همه روز نظر میبخشند
مثل ماه و ستاره همه شب سیارند - ما چو خورشیدپرستان همه صحرا كوبیم
سایه جویان چو زنان در پس دیوار شدند - در هر آن كنج دلی كه غم تو معتكفست
نیم شب تابش خورشید بر آن جا بزند - وقت آن شد كه ز خورشید ضیایی برسد
سوی زنگی شب از روم لوایی برسد - پیش او ذره صفت هر سحری رقص كنیم
این چنین عادت خورشیدپرستان باشد - تا ابد این رخ خورشید سحر در سحرست
تا دل سنگ از او لعل بدخشان باشد - تا ببینید پس پرده یكی خورشیدی
شمس تبریز كز او دیده به دیدار دهید - بت پرستان رخ خورشید تو را گر بینند
بر قد و قامت زیبای تو ایمان آرند - شمس تبریز كه خورشید یكی ذره اوست
ذره را شمس مگوییدش و پرهیز كنید - اهل دل خورشید و اهل گل غبار
اهل دل گل اهل گل خار آمدند - حكمتت از شه صلاح الدین رسد
آنك چون خورشید یكتا میرود - سایه چون طلعت خورشید بدید
نكند سجده نخنبد چه كند - ز اوصاف خود گذشتم وز خود برهنه گشتم
زیرا برهنگان را خورشید زیور آمد - خورشیدروی مفخر تبریز شمس دین
بر فانیی نتافت كه آن را بقا نكرد - خالی مباد از سر خورشید سایهاش
تا روز را به دور حوادث سپر كنند - زان باده دادهای تو به خورشید و ماه و چرخ
هر یك بدان نشاط چنین رام میرود - امروز خاك جرعه می سیر سیر خورد
خورشیدوار جام كرم عام میرود - در خامشیست تابش خورشید بیحجاب
خاموش كاین حجاب ز گفتار میرسد - صحرا خوشست لیك چو خورشید فر دهد
بستان خوشست لیك چو گلزار بر دهد - خورشید دیگریست كه فرمان و حكم او
خورشید را برای مصالح سفر دهد - آمد خورشید ما باز به برج حمل
معطی صاحب عمل سیم شماران رسید - اگر چه ذره نمایم ولیك خورشیدم
اگر چه جزو نمایم مراست كل وجود - خدای خصم شما گر به پیش آن خورشید
ز ماه و شمع و ستاره و چراغ نام برید - در این سرا كه دو قندیل ماه و خورشیدست
خدا ز جانب دل روزن سرا بگشاد - برهنه خلعت خورشید پوشد و گوید
خنك كسی كه ز زربفت او قبا دارد - تنی كه تابش خورشید جان بر او آید
گمان مبر كه سر سایه هما دارد - چو پشت كرد به خورشید او نمازی نیست
از آنك سایه خود پیش و مقتدا دارد - نماز شام چو خورشید در غروب آید
ببندد این ره حس راه غیب بگشاید - به سایهها و به خورشید شمس تبریزی
كه بیمكان و زمان آفتاب و فی باشد - ز خورشید پرسی كه گردون چه سان بد
ز مه پرس باری كه جوزا چه میشد - همه روشن شوند چون خورشید
چونك در پای آن قمر میرند - شمعها میزنند خورشیدند
تا كه ظلمات را شهید كنند - آتش افكند در جهان جمشید
از پس چار پرده چون خورشید - جانها ذره ذره رقصان گشت
پیش خورشید جانها دلشاد - بهر خورشید كان چو منتظر است
سنگ را لعل آبدار كند - خوش بنگر در همه خورشیدوار
تا بگذارند كه افسردهاند - گفتم ای چه چه شد آن ظلمتت
گفت كه خورشید به من بنگرید - پرتو خورشید جدا شد ز تن
هر چه ز خورشید جدا شد فسرد - چون ذرهها اندر هوا خورشید ایشان را قبا
بر آب و گل بنهاده پا وز عین دل بركرده سر - خورشید گر از اول بیمارصفت باشد
هم از دل خود گردد در هر نفسی خوشتر - خورشید وصال تو روزی به جمل آید
در چرخ دلم یابد برج حملی دیگر - گفتم كه الا ای مه از تابش روی تو
خورشید كند سجده چون بنده گك كمتر - چو ابر تو ببارید بروید سمن از ریگ
چو خورشید تو درتافت بروید گل و گلزار - چو خورشید جمالت روی بنمود
ز هر ذره شنو اقرار دیگر - تو خورشیدی و مرغ روز خواهی
چو مرغ شب بیاید نبودش بار - خداوند خداوندان اسرار
زهی خورشید در خورشید انوار - خلقان برقند و یار خورشید
بیگفت تو ظاهرست و مشهور - از روی تو تاب یافت خورشید
وز بال تو برپرید جعفر - آن كس كه بود مرید خورشید
چون نبود همچو مه منور - لیك نومیدی رها كن گرمی حق بیحدست
پیش این خورشید گرمی ذرهای باشد سعیر - شمس تبریزی تو خورشیدی و از تو چاره نیست
چونك بیتو شب بود استارهها بشمرده گیر - هله برجه هله برجه كه ز خورشید سفر به
قدم از خانه به در نه همگان را به سفر بر - تو عطا می ده و از چرخ ندا میآید
كه ز دریا و ز خورشید عطا اولیتر - چونك خورشید برآید بگریزد سرما
هر كی سردست از او پشت و قفا اولیتر - چون خرد ماند و دل با من ای خواجه بهل
ماه و خورشید كه دیدست در اعضای بشر - نه كه هر سنگ ز خورشید نصیبی دارد
تو مرا منتظر و كشته دیدار مگیر - كف مریخ كه پرخون بود از قبضه تیغ
گشت جان بخش چو خورشید مشرف آثار - خورشید تافتست ز روی تو چاشتگاه
در عشق قرص روی تو رفتیم بام بر - آید خورشیدوار ذره شود بیقرار
كان رخ همچون بهار از پس پرده مدار - یك دم ای ماه وش اسب و عنان را بكش
ای تو چو خورشید و خور سایه ز ما زو مبر - بیامدیم دگربار چون نسیم بهار
برآمدیم چو خورشید با صد استظهار - نگه مكن تو به خورشید چونك درتابد
به گاه شام ورا زرد و شرمسار نگر - درون چاه ز خورشید روح روشن شد
ز نور خارش پذرفت نیز دیده كور - ولیك طالع خورشید و مه سفر باشد
كه تاز گردششان سایه شد سوار سفر - بگستر بر سر ما سایه خود
كه خورشیدانه سیما داری امروز - نهان شد ظلم و ظلمتها ز خورشید
نهان گردد الف چون گشت مهموز - چو مه از ابر تن بیرون رو ای دوست
هزار اكسیر از خورشید آموز - پی خورشید بهر این دوانست
هلال و بدر صبح و شام چون یوز - چو دیدی پرده سوزیهای خورشید
دهان از پرده دریدن فرودوز - تویی خورشید و ما پیشت چو ذره
كه ما را بیسر و پا داری امروز - به چارم آسمان پهلوی خورشید
تو ما را چون مسیحا داری امروز - ذره ذره از وجودم عاشق خورشید توست
هین كه با خورشید دارد ذرهها كار دراز - پیش روزن ذرهها بین خوش معلق میزنند
هر كه را خورشید شد قبله چنین باشد نماز - رخی كه از كر و فرش نماند شب به جهان
زهی چراغ كه خورشید سوزی و مه ساز - سایه كه فانی كندش طلعت خورشید بقا
سایه مخوانش تو دگر عبرت ماكان و مترس - خفاش اگر سگالد خورشید غم ندارد
خورشید را چه نقصان گر سایه شد منكس - هر آن عاشق كه گم گردد هلا زنهار میگویم
بر خورشید برق انداز بیزنهار جوییدش - سوی تو جان چو بشتابد دهش شمعی كه ره یابد
چو خورشید تو را جوید چو ماهش در منازل كش - خورشید به تیغ خود آن را كه كشد ای جان
از تابش خود سازد تجهیزش و تكفینش - وقتت خوش وقتت خوش حلوایی و شكركش
جمشید تو را چاكر خورشید تو را مفرش - چو آن خورشید بر وی سایه انداخت
ز دوزخ ایمنست و زمهریرش - هر ذره كنار اگر گشاید
خورشید نگنجد اندر آغوش - خورشید چو شد تو را خریدار
ای ذره به نقد نسیه بفروش - شاه خورشید كه بر زنگی شب تیغ كشید
گر پی هیبتش افكند سپر میرسدش - سایهها را همه پنهان كن و فانی در نور
برگشا طلعت خورشیدرخ انور خویش - شكر كه خورشید عشق رفت به برج حمل
در دل و جانها فكند پرورش نور خویش - سوزش خورشید عشق صبر بود صبر كن
روز دو سه صبر به مذهب تو با ترش - ماه كه چون عاشقان در پی خورشید بود
بعد فراق دراز خفیه بپیوست دوش - شكر كه خورشید عشق از سوی مشرق بتافت
در دل و جانها فكند آتش و آشوب خویش - بیا كه چشمه خورشید زیر سایه تست
هزار زهره تو داری بر آسمان سماع - كنار ذره چو پر شد ز پرتو خورشید
همه به رقص درآیند بیفغان سماع - خورشید ما مقیم حمل در بهار جان
فارغ ز بهمنست و ز كانون زهی مساغ - چونك خورشید سوی عقرب رفت
شد جهان تیره رو ز میغ و ز ماغ - به شب مثال چراغند و روز چون خورشید
ز عاشقی و ز مستی زهی گزیده فریق - روا بود چو تو خورشید و در زمین سایه
روا بود چو تو ساقی و در زمانه مفیق - روی چو خورشید تو بخشش كند
روز وصالی كه ندارد فراق - تو میخرامی و خورشید و ماه در پی تو
همیدوند كهای خوش لقا سلام علیك - یكی جام بنمودشان در الست
كه از جام خورشید دارند ننگ - بانگ زدم نیم شبان كیست در این خانه دل
گفت منم كز رخ من شد مه و خورشید خجل - شمس الحق تبریزی تابنده چو خورشیدست
وز تابش خورشیدش همچون سحرست این دل - علم ما داده او و ره ما جاده او
گرمی ما دم گرمش نه ز خورشید حمل - سوی مشرق نرویم و سوی مغرب نرویم
تا ابد گام زنان جانب خورشید ازل - آن جهان یك تابش از خورشید دل
وین جهان یك قطره از دریای دل - سوی آن سلطان خوبان الرحیل
سوی آن خورشید جانان الرحیل - تیز نظر كن تو نیز در رخ خورشید جان
وز نظر من نگر تا تو ببینی جمال - ای آسمان این چرخ من زان ماه رو آموختم
خورشید او را ذرهام این رقص از او آموختم - خمخانه خاصان شدم دریای غواصان شدم
خورشید بینقصان شدم تا طب تشكیكی شوم - چشمه خورشید تویی سایه گه بید منم
چونك زدی بر سر من پست و گدازنده شدم - وقت بهارست و عمل جفتی خورشید و حمل
جوش كند خون دلم آب شود برف تنم - گهی خورشید را مانم گهی دریای گوهر را
درون عز فلك دارم برون ذل زمین دارم - تو خورشیدی و یا زهره و یا ماهی نمیدانم
وزین سرگشته مجنون چه می خواهی نمیدانم - زهی خورشید بیپایان كه ذراتت سخن گویان
تو نور ذات اللهی تو اللهی نمیدانم - كه آن خورشید بر گردون ز عشق او همیسوزد
و هر دم شكر می گوید كه سوزش را همیشایم - رها كن تا چو خورشیدی قبایی پوشم از آتش
در آن آتش چو خورشیدی جهانی را بیارایم - برو ای روز گلچهره كه خورشیدت چه گلگون است
كه من جز نور یاهو را نمیدانم نمیدانم - خورشید حمل كی بود ای گرمی تو بیحد
ای محو شده در تو هم گرمم و هم سردم - چون سایه فنا گردم در تابش خورشیدی
كاندر پی او دایم من سیر قمر دارم - چون لعل ز خورشیدش جز گرمی و جز تابش
من فر دگر گیرم من عشق دگر دارم - خورشید بود مه را بر چرخ حریف ای جان
دانم كه بنگذاری در مجلس اغیارم - چو ما بیسر و پاییم چو ذرات هواییم
بر آن نادره خورشید قمروار بگردیم - جز قصه شمس حق تبریز مگویید
از ماه مگویید كه خورشیدپرستیم - هین ختم بر این كن كه چو خورشید برآمد
از حارس و از دزد و شب تار رهیدیم - آن جای به گرمی همه خورشید تموزیم
وین جای به سردی همه چون بهمن سردیم - خامش كن تا واعظ خورشید بگوید
كو بر سر منبر شد و ما جمله مریدیم - خورشید رسولان بفرستاد در آفاق
كاینك یزك مشرق و ما جیش عتیدیم - خورشید رخ خوب تو چون تیغ كشیدهست
شاید كه به پیش تو چو مه شب سپر آییم - خورشید جهانی تو و ما ذره پنهان
درتاب در این روزن تا در نظر آییم - خورشید چو از روی تو سرگشته و خیرهست
ما ذره عجب نیست كه خیره نگر آییم - وان روز كه سر برزنی از شرق چو خورشید
ماننده خورشید سراسر همه جانم - غلط گفتم كه یك رنگم چو خورشید
ولی در ابر این دنیای دونم - زمانی قعر دریایی درافتم
دمی دیگر چو خورشیدی برآیم - چو خورشید و قمر نزدیك و دوریم
چو عشق و دل نهان و آشكاریم - مقیم خانه ما شو چو سایه
كه ما خورشید را همسایگانیم - ببستم چشم خود از نور خورشید
كه من آن چهره پرنور خواهم - در هر سحری ز مشرق عشق
همچون خورشید ما برآییم - چون ذره به رقص اندرآییم
خورشید تو را مسخر آییم - درسوزد پر و بال خورشید
چون ما پر و بال برگشاییم - بیاو ز برای عشرت من
خورشید سبو كشد نخواهم - سوی هر ابری كه او منكر شود خورشید را
آفتابی زیر دامن بهر برهان می برم - تا بود خورشید حاضر هست استاره ستیر
بیرخ خورشید ما می دانك ما آوارهایم - گه چو گردون از مه و خورشید اشكم پر كنیم
گر چو خورشید آبها را جمله بیاشكم خوریم - چون گشاید لعل را او تا نثار در كند
گو كه در خورشید از رحمت دری را یافتم - سنگ بیقیمت كه صد خروار از او كس ننگرد
لعل گرداند چو خورشیدش درون كان صیام - نه چو خورشید جهانم شه یك روزه فانی
كه نیندیشد و گوید كه چه میرم كه بمیرم - چو صلاح دل و دین را مه خورشید یقین را
به تو افتاد محبت تو شدی جان و روانم - شمس تبریز كه مشهورتر از خورشید است
من كه همسایه شمسم چو قمر مشهورم - تاب خورشید ازل بر سر ما می تابد
می زند بر سر ما تیز از آن سرتیزیم - ما ز نور رخ خورشید چو اجرا داریم
همچو مه تیزرو و چابك و موزون باشیم - همچو دزدان ز عسس من همه شب در بیمم
همچو خورشیدپرستان به سحر بر بامم - آتش دولت ما نیست ز خورشید و اثیر
سبحات رخ تابنده ز سبحان داریم - از زكاتی كه فرستد بر ما آن خورشید
قمر اندر قمر اندر قمر اندر قمریم - اگر این یخ نرود زان است كه خورشید رمید
وگر آن مه نرسد زان است كه بند اگریم - من چو از خورشید كیوان ذرهام
ذره ذره سوی كیوان می روم - یك دمم چشمه خورشید كند
یك دمی جمله شبستان كندم - هر كی او سایه ندارد چو فلك
او بداند كه ز خورشیدانم - گر چو خورشید مرا تیغ زند
من ز تیغش به سپر می نروم - خورشید چون برآمد گفتم چه زردرویی
گفتا ز شرم رویش رنگ نضار دارم - خورشید جام نور چو برریخت بر زمین
ما ذره وار مست بر این اوج برپریم - خورشید لایزال چو ما را شراب داد
از كبر در پیاله خورشید ننگریم - درون توست یكی مه كز آسمان خورشید
ندا همیكندش كای منت غلام غلام - بیار جام شرابی كه رشك خورشید است
به جان عشق كه از غیر عشق بیزارم - تبسم خوش خورشید هر یخی كه بدید
سبال مالد و گوید كه آب حیوانم - هوش ما چون اختر یار ما خورشیدی
زین سبب هر صبحی كشته آن یاریم - آمدم باز تا چنان گردم
كه چو خورشید جمله جان گردم - آمدستیم تا چنان گردیم
كه چو خورشید جمله جان گردیم - همچو شب ابر كه خورشید صبح
ناگه سر برزند از چاه غم - چون ببرم دست به سوی سلاح
دشنه خورشید بود خنجرم - خورشیدی و زرین طبق دیگ تو را پخته است حق
مطلوب بودی در سبق طالب شدستی تو كنون - خورشید رخشان می رسد مست و خرامان می رسد
با گوی و چوگان می رسد سلطان میدانی است این - خورشید و ماه از وی خجل گوهر نثار سنگ دل
كز بیم او پشمین شود هر لحظه كوه آهنین - خورشید اندر سایهاش افزون شده سرمایهاش
صد ماه اندر خرمنش چون نسر طایر دانه چین - ایوب را آمد نظر یعقوب را آمد پسر
خورشید شد جفت قمر در مجلس آ عشرت گزین - ای جان چو ذره در هوا تا شد ز خورشیدت جدا
بی تو چرا باشد چرا ای اصل چاراركان من - هر چند شادم در سفر در دشت و در كوه و كمر
در عشقت ای خورشیدفر در گاه و در بیگاه من - خاكم شده گنجور زر از تابش خورشید تو
وز فر تو پرها دمد از فكرت طیار من - خورشید جان همچون شفق در مكتب تو نوسبق
ای بندهات خاصان حق مخدوم جانم شمس دین - چه باشد سنگ بیقیمت چو خورشید اندر او تابد
كه از سنگی برون ناید نگردد گوهر روشن - اندر دل هر ذره تابان شده خورشیدی
در باطن هر قطره صد جوی روان ای جان - شمس الحق تبریز چو خورشید برآید
زیرا كه ز خورشید بود جامه عوران - ز چشمه چشم پریان سر برآرند
چو ماه و زهره و خورشید و پروین - برو ای دل به سوی دلبر من
بدان خورشید شرق و شمع روشن - یك جام برآر همچو خورشید
عالی كن از آن نهال پستان - خورشید پی تو غرق آتش
وز بهر تو ساخت ماه خرمن - ای روزن خانه را چو خورشید
یا خانه بسته را چو روزن - از ستاره روز باشد ایمنی كاروان
زانك با خورشید آمد هم قران و هم قرین - شب چو شد خورشید غایب اختران لافی زنند
زهره گوید آن من دان ماه گوید آن من - اختران گویند از بالا كه این خورشید چیست
ماهیان گویند در دریا كه چه غوغاست این - این چنین خورشید پیدا چونك پنهان می شود
او چنین پنهان ز عالم از برای ماست این - در درون مست عشقش چیست خورشید نهان
آن كه داند جز كسی جانا كه آن دارد از آن - از یكی دستان او خورشید و مه را خفته كن
پس نهان زو چنگ اندر دولت بیدار زن - بی جگر داد مرا شه دل چون خورشیدی
تا نمایم همه را بیز جگر خندیدن - شمس تبریز برآ تیغ بزن چون خورشید
تیغ خورشید دهد نور به جان چو مجن - شمس تبریز طلوعی كن از مشرق روح
كه چو خورشید تو جانی و جهان جمله بدن - همچو اندیشه به هر سینه بود مسكنشان
همچو خورشید به هر خانه فتد لشكرشان - هر خیالی كه در آن دم به تو آسیب زند
همچو آیینه ز خورشید برآید لمعان - پیش خورشید رخت جان مرا رقصان دار
همچو شب جان مرا بند هر استاره مكن - چون بخوانی والضحی خورشید بین
كان زر بین چون بخوانی لم یكن - مه و خورشید ز عشق رخ او
اندر این چرخ ز زیر و زبران - هر ذره را ز فضلت خورشیدییی دگر ده
خورشید فضل خود را بر جمله رام گردان - دیگر مگو سخن كه سخن ریگ آب توست
خورشید را نگر چو نهای جنس اعمشان - آن روی بین كه بر رخش آثار روی او است
آن را نگر كه دارد خورشید بر جبین - كی نور وام خواهد خورشید از سپهر
كی بوی وام خواهد گلبن ز یاسمین - ز خورشید یك جو چو ظاهر شود
بروبد ز گردون ره كهكشان - خورشید جهان دارد اثری
از كر و فر دوشینه من - ای رخ خورشید سوی برج من
ای شه جان شاهد شهمات من - ای تو چو خورشید و شه خاص من
كفر من و توبه و اخلاص من - كخر چه خورشید است این كز چرخ خوبی تافتهست
این آب حیوان چون چنین دریا شد و بگشاد از او - گیر كه خورشید و قمر هر دو فروشد به سقر
ای مدد سمع و بصر شعله و انوار تو كو - بسی خورشید افلاكی نهان در جسم هر خاكی
بسی شیران غرنده نهان در صورت آهو - تو خورشیدی و دل در چه بتاب از چه به دل گه گه
كه میكاهد چو ماه ای مه به عشق جان فزای تو - تویی شكر تویی حنظل تویی اندیشه مبدل
تویی مور و سلیمان تو تویی خورشید و روزن تو - خورشید ز خورشیدت پرسید كیت بینم
گفتا كه شوم طالع در وقت زوال تو - خورشید معینت شد اقبال قرینت شد
مقصود یقینت شد بیشك و گمان برگو - چو خورشید جمالت بر زمین تافت
ز ماه و اختران گویم زهی رو - چو استاره و جهان شد محو خورشید
فسانه این جهان گویم زهی رو - تویی خورشید و من چون میوه خام
به هر دم پختهتر از شیوه تو - كافور نثار كرد خورشید
بر چهره شام عنبری رو - در روزن سینهها بتابید
خورشید ز مطلع ترازو - كی بود ذره كه گوید تو مرو ای خورشید
كی بود بنده كه گوید به تو سلطان تو مرو - عشق چون خورشید ناگه سر كند
برشود تا آسمان غوغای او - برف فسرده كو رخ آن آفتاب دید
خورشید پاك خوردش اگر هست تو به تو - زهی شمس تبریز خورشیدوش
كه خود را بود سخت اندرخور او - امروز نقاب از رخ خود ماه برانداخت
بر طلعت خورشید و مه و زهره فزود او - پیوسته ز خورشید ستاند مه نو نور
این مه كه به خورشید دهد نور چه بود او - خفاش در تاریكیی در عشق ظلمتها به رقص
مرغان خورشیدی سحر تا والضحی پا كوفته - هر نجم ناهیدی شده هر ذره خورشیدی شده
خورشید و اختر پیششان چون ذره سرگردان شده - خیالش نور خورشیدی كه اندر جانها افتد
جمالش قرص خورشیدی به چارم چرخ تازنده - دلا نقاش را بنگر چه بینی نقش گرمابه
مه و خورشید را بنگر چه گردی گرد مه پاره - ای عاشق الاهو ز استاره بگیر این خو
خورشید چو درتابد فانی شود استاره - از عشق شب زلفت آن ماه گدازیده
وز پرتو رخسارت خورشید فغان كرده - خورشید حمل رویت دریای عسل خویت
هر ذره ز خورشیدت صاحب عملی گشته - تویی خورشید وز تو گرم عالم
یكی تابش بر آه سرد من نه - ایا خورشید بر گردون سواره
به حیله كرده خود را چون ستاره - آمد مه و لشكر ستاره
خورشید گریخت یك سواره - عشق چون خورشید دامن گستریده بر زمین
عاشقان چون اخترانش راه بالا كوفته - چونك كردم رو به بالا من بدیدم یك مهی
فتنه خورشید گشته آفت گردون شده - چو رخ شاه بدیدی برو از خانه چو بیذق
رخ خورشید چو دیدی هله گم شو چو ستاره - ز چه افروخت خیالش رخ خورشیدصفت را
ز كی آموخت خدایا عجب این فعل و بهانه - شام بودیم ز خورشید جهان صبح شدیم
گرگ بودیم كنون شهره شبانیم همه - آید سوارگشته بر عشق شمس تبریز
اندر ركاب آن شه خورشید و مه پیاده - یخدان چه داند ای جان خورشید و تابشش را
كی داند آفرین را این جان آفریده - خورشید را نگر كه شهنشاه اختر است
از بهر عذر گازر غمخوار آمده - ای در طواف ماه تو ماه و سپهر مشتری
ای آمده در چرخ تو خورشید و چرخ چنبری - خورشید گوید سنگ را زان تافتم بر سنگ تو
تا تو ز سنگی وارهی پا درنهی در گوهری - خورشید عشق لم یزل زان تافتهست اندر دلت
كاول فزایی بندگی و آخر نمایی مهتری - خورشید گوید غوره را زان آمدم در مطبخت
تا سركه نفروشی دگر پیشه كنی حلواگری - ای رونق هر گلشنی وی روزن هر خانهای
هر ذره از خورشید تو تابنده چون دردانهای - مانند خورشید از غمش میرو در آتش تا به شب
چون شب شود میگرد خوش بر بام او همچون مهی - خورشید دیدم نیم شب زهره درآمد در طرب
در شهر خویش آمد عجب سرگشتهای آوارهای - ای كرده مه دراعه شق از عشقت ای خورشید حق
از بهر لعلش ای شفق بگذار كان را ساعتی - چون شمس تبریزی كه او گنجا ندارد در فلك
كان مطلع خورشید او دارد عجایب ساحتی - ای جام راح روح جو آسایش مجروح جو
ای ساقی خورشیدرو خون ریز هر استارهای - ور لانسلم گوی ظن اسلمت گفتی چون خلیل
نفس چو سایه سرنگون خورشید سربالاستی - گر ضعف و سستی نیستی در دیده خفاش تن
بر جای یك خورشید صد خورشید جان افزاستی - جذب كن ای بادصفت آب وجود همه را
بركش خورشیدصفت شبنمهای رازگوی - ای تو چو خورشید ولی نی چو تفش داغ كنی
ای چو صبا بالطفی نی چو صبا خیره دوی - من همه در حكم توام تو همه در خون منی
گر مه و خورشید شوم من كم از آنم كه تویی - تو حسن خود اگر دیدی كه افزونتر ز خورشیدی
چه پژمردی چه پوسیدی در این زندان غبرایی - ز خورشید ازل زر شو به زر غیر كمتر رو
كه عشق زر كند زردت اگر چه سیم سیمایی - در آتش بایدت بودن همه تن همچو خورشیدی
اگر خواهی كه عالم را ضیا و نور افزایی - گدازان بایدت بودن چو قرص ماه اگر خواهی
كه از خورشید خورشیدان تو را باشد پذیرایی - كه خورشیدش لقب تاش است شمس الدین تبریزی
كه او آن است و صد چون آن كه صوفی گویدش آنی - دو خورشید از بگه دیدن یكی خورشید از مشرق
دگر خورشید بر افلاك هستی شاد و خندانی - بدیدن آفتابی را كه خورشیدش سجود آرد
ولیك او را كجا بیند كه این جسم است و او جانی - چه باشد جرم و سهو ما به پیش یرلغ لطفت
كجا تردامنی ماند چو تو خورشید ما رایی - ز رنگ روی شمس الدین گرم خود بو و رنگستی
مرا از روی این خورشید عارستی و ننگستی - به گل اندوده خورشیدی میان خاك ناهیدی
درون دلق جمشیدی كه گنج خاكدانستی - چه عذر آرند آن روزی كه عذرا گردد از پرده
چه خون گریند آن صبحی كه خورشیدش عیانستی - تو گویی جان من لعل است مگر نبود بدین لعلی
ز تابشهای خورشیدش مبر گو سنگ خاره ستی - دلی یا دیده عقلی تو یا نور خدابینی
چراغ افروز عشاقی تو یا خورشیدآیینی - ایا خورشید رخشنده متاب از امر او سر را
كه تاریك ابد گردی اگر با او تو بستیزی - چنان چون میوههای خام از آن پخته شود شیرین
كه گاهش تاب خورشید است و گاهش طره شامی - زهی دریای لطف حق زهی خورشید ربانی
به هر صد قرن نبود این چه جای سال و ایامی - معاش خانه جانم اگر نه از قرص خورشید است
چرا ای خانه بیخورشید تو روشن نمیآیی - اگر نه طالب اویی به خانه خانه خورشید
چرا چون شكل شب دزدان به هر روزن نمیآیی - به هر شب شمس تبریزی چه گوهرها كه میبیزی
چه سلطانی چه جان بخشی چه خورشیدی چه دریایی - خورشید چه غم دارد ار خشم كند گازر
خاموش كه بازآید بلبل به گلستانی - شمس الحق تبریزی آن جا كه تو پیروزی
از تابش خورشیدت هرگز خطری دی نی - خورشید و قمر گاهی شب افتد در چاهی
بیرون كشدش زان چه بیآلت و قلابی - خورشید جهانی تو سلطان شهانی تو
بیهوشی جانی تو گیرم كه جفا كردی - گر روی بگردانی تو پشت قوی داری
كان روی چو خورشیدت صد گون كندت یاری - هر ذره ز خورشیدت گویای اناالحقی
هر گوشه چو منصوری آویخته بر داری - اندر پس دیواری در سایه خورشیدش
در نیم شب هجران بگشود مرا كاری - از پرتو مخدومی شمس الحق تبریزی
چون مه كه ز خورشیدش شد تیره خجل واری - زد طال بقای تو هر ذره كه خورشیدی
ای نیر اعظم تو زین طال بقا چونی - خورشید ز تو گشته صاحب كله گردون
وز بخشش تو دیده این ماه سما ماهی - شمس الحق تبریزی خورشید چو استاره
در نور تو گم گردد چون شرق برآرایی - برخیز كه جان است و جهان است و جوانی
خورشید برآمد بنگر نورفشانی - ای چشمه خورشید كه جوشیدی از آن بحر
تا پرده ظلمات به انوار دریدی - خورشید ز برق رخ تو چشم ببندد
كافزون ز زجاجهست و ز مشكات افندی - چون سایه فناییم به خورشید جمالت
ایمن شده از جمله آفات افندی - خامش كن و منمای به هر كس سر دل ز آنك
در دیده هر ذره چو خورشید پدیدی - جز حضرت او نیست فقیرانه حضوری
جز سایه خورشید رخش نیست امانی - خامش كن و منمای به هر كس سر دل ز آنك
در دیده هر ذره چو خورشید پدیدی - مخدوم خداوندی شمس الحق تبریز
هم نور زمینی تو و خورشید سمایی - خورشید رخت با زحل زلف سیاهت
صد بار قران كرد و تو تأثیر نكردی - تو خورشیدی قبایت نور سینه است
تو اندر اطلس و اكسون نگنجی - تو چون خورشید از مشرق برآیی
جهان بیخبر را جان فرستی - نگفتی تا بود خورشید دلگرم
نكاهد گرم ما را هیچ سردی - بگو در گوش شمس الدین تبریز
كه ای خورشید خوب اسرار چونی - وگر خورشید هم عاشق نبودی
نبودی در جمال او ضیایی - اگر خورشید جاویدان نگشتی
درخت و رخت بازرگان نگشتی - چنان ابری به پیش ما چه بستی
چنان خورشید خندان را چه كردی - كه مه درویش باشد پیش خورشید
كند بر اختران مه شهسواری - ز ناله واشكافد قرص خورشید
كه گل گل وادهد هم خار خاری - میان این چنین نوری نماید
دگر خورشید و جانها چون ذراری - عنان دركش پیاده پروری كن
كه خورشیدی و عالم بیتو تاری - دلی كه چون شفق غرقاب خون بود
پر از خورشید شد چون آسمانی - تو هر صبحی جهان را نور بخشی
كه جان جان خورشید سمایی - خمش كن چشم در خورشید درنه
كه مستغنی است خورشید از گدایی - تو خورشیدی و جانها سایه تو
نه چون خورشید گردون در زوالی - زان گرم نگشتهای ز خورشید
كز خانه تن برون نگشتی - خورشید كند سجود هر شام
میخواهد از مهت هلالی - خورشید چو در كسوف آید
نی عیش بود نه شادمانی - خورشید بتافتهست بر جمع
رو تو ز میان كه چون سحابی - از برج به برج رو چو خورشید
كز انجم آسمان گذشتی - خورشید به پیش نور آن شمع
یك ذره شود ز شرمساری - مخدومی شمس دین تبریز
چون خورشیدش در این سما نی - در ذره كجا قرار ماند
خورشید به رقص در سمایی - با روی تو كیست قرص خورشید
تا لاف زند ز روشنایی - مشرق و مغرب بدرد همچو ابر از یك دگر
چون چنین خورشید از نور خدا آوردهای - در یكی جسم طلسم آدمی اندر نهان
ای بسی خورشید و ماه و چرخ و اختر داشتی - عقل و حس مهتاب را كی گز تواند كرد لیك
داندی خورشید بیگز كز مهان بیش آمدی - در هوای سایهای عنقای آن خورشید لطف
دل به غربت برگرفته عادت عنقاییی - هله ای عشق برافشان گهر خویش بر اختر
كه همه اختر و ماهند و تو خورشیدمثالی - سبب غیرت توست آنك نهانی و اگر نی
همه خورشید عیانی كه ز هر ذره پدیدی - مثل ذره روزن همگان گشته هوایی
كه تو خورشیدشمایل به سر بام برآیی - همه ذرات پریشان همه كالیوه و شادان
همه دستك زن و گویان كه تو خورشیدلقایی - گه سحر حمله برد بر دو جهان خورشیدش
گه به شب گشت كند بر دل و جان چون عسسی - كی روا دارد خورشید حق گرمی بخش
كه فسرده شود از مجمده دانشمندی - صورت حشو خیالات ره ما بستند
تیغ خورشید رخش خفیه شده در خودی - كیست خورشید بگو شمس حق تبریزی
كه نگنجد صفتش در صحف گفتاری - ما چو خورشیدپرستیم بر این بام رویم
تا نپوشد رخ خورشید ز ما دیواری - دل چو ماه از پی خورشید رخت دق دارد
تو چرا همچو دل اندر خفقان میلرزی - من تو را ماه گرفتم هله خورشید تویی
در خسوفی گر از این برج و بدن بگریزی - تیغ را گر تو چو خورشید دمی رنده زنی
بر سر و سبلت این خنده زنان خنده زنی - بزنی گردن انجم تو به تیغ خورشید
بازشان هم تو فروز رخ عناب كنی - مه ز آغاز چو خورشید بسی تیغ كشد
كه ببرم سر تو گر تو از این جا نروی - گه سحر حمله برد بر همه چون خورشیدی
گه به شب گشت كند بر دل و جان چون عسسی - من شبم تو مه بدری مگریز از شب خویش
مه كی باشد كه تو خورشید دو صد انجمی - ای كه خورشید تو را سجده كند هر شامی
كی بود كز دل خورشید به بیرون آیی - بگذر از خورشید وز مه چون خلیل
ور نه در خورشید كامل كی رسی - جامهها را چاك كردی همچو ماه
در پی خورشید رخشان میروی - هر كی او منكر شود خورشید را
كور اصلی را نباشد چارهای - همچو زهره ناله كن هر صبحگاه
وآنگه از خورشید بین شاهنشهی - پای خود بر تارك خورشید نه
ای تو خورشید و قمر شاد آمدی - پیش خورشید همان خفاشی
گر چه ز اندیشه چو بوتیماری - جانی است چون چراغی در زیر طشت قالب
كرد به پیش نورش خورشید چاپلوسی - خورشید چون برآید خود را چرا نماید
با آفتاب رویت از جاهلی و كوری - خورشید رو نماید وز ذره رقص خواهد
آن به كه رقص آری دامن همیكشانی - ای دل تو هر چه هستی دانم كه این زمان
خورشیدوار پرده افلاك میدری - ای چرخ راست گو كه در این گردش آن چنان
خورشیدرو و ماه لقایی بدیدهای - هر چند شیر بیشه و خورشیدطلعتی
بر گرد حوض گردی و در حوض درفتی - آن ذره است لایق رقص چنان شعاع
كو گشت از هزار چو خورشید و مه بری - بنما مها به كوری خورشید تابشی
تا زین سپس زنخ نزند از منوری - ای خنك آن دم كه تو خسرو و خورشید را
سخت بگیری كمر خانه خود دركشی - از نظر لم یزل دارد جانت تگل
پرتو خورشید را تو به گل اندودهای - این مه و خورشید چون دو گاو خراسند
روز چرایی و شب اسیر شیاری - طلعت خورشید تو اگر ننماید
یمن نیاید ز سایههای همایی - رفیق خضر خرد شو به سوی چشمه حیوان
كه تا چو چشمه خورشید روز نور فشانی - فروخورد مه و خورشید و قطب هفت فلك را
سهیل جان چو برآید ز سوی ركن یمانی - ز بامداد بیاورد جام چون خورشید
كه جزو جزو من از وی گرفت رقص گری - بقای من چو بدید و زوال خود خورشید
گرفت در طلبم عادت جهان گردی - كه تا نخست برو تابد آن تف خورشید
نخست او كند آن نور را خریداری - ز عشق تابش خورشید تو به وقت طلوع
بلند كرد سر آن كوه نی ز جباری - ز صبحگاه فتادم به دست سرمستی
نهاده جام چو خورشید بر كف دستی - اگر لشكر غم سیاهی درآرد
تو خورشید رزمی و صاحب لوایی - ضعیفست در قرص خورشید چشمم
ولی مه دهد بر شعاعش گوایی - وگر همچو خورشید ناگه بتابی
بدین آب هر رهگذر را ببندی - صنما بر همه جهان تو چو خورشید سروری
قمرا میرسد تو را كه به خورشید بنگری - صنما خاك پای خود تو مرا سرمه وام ده
كه نظر در تو خیره شد كه تو خورشیدمنظری - اندر این شهر قحط خورشیدست
سایه شهریار بایستی - اندر این شهر قحط خورشیدست
سایه شهریار بایستی - قوت یاقوت گیر از خورشید
تا در اخلاق او به پیوندی - گر تو ز خورشید حمل سر كشی
بفسری و برف زمستان شوی - خیالی هست چون خورشید روشن
خیالی چون شب تاریك لولی - «خورشید» در دیوان شمس - رباعیات مولوی
- زانماه که خورشید از او شرمندهست
بیشرم بود مرد چه بیشرمیها - من ذره و خورشید لقائی تو مرا
بیمار غمم عین دوائی تو مرا - امروز چه روز است که خورشید دوتاست
امروز ز روزها برونست و جداست - خورشید رخت ز آسمان بیرونست
چون حسن تو کز شرح و بیان بیرونست - خورشید و ستارگان و بدرما اوست
بستان و سرای و صحن و صدر ما اوست - گه سایه طلب کنند و گاهی خورشید
آن ذره که او سایه نخواهد جانست - هر ذره اگر خوش است اگر محزونست
سرگشته خورشید خوش بیچونست - خورشید چو با بنده عنایت دارد
عیبی نبود که بنده بیگه خیز است - آن ذره که جز همدم خورشید نشد
بر نقد زد و سخرهی امید نشد - هر ذره ز خورشید تو از دور خوش است
زان جملهی خورشید ترا میخواهد - لطفت به کدام ذره پیوست دمی
کان ذره به از هزار خورشید نشد - خورشید که باشد که بروی تو رسد
یا باد سبک سر که به موی تو رسد - خورشید که در خانه بقا می نکند
میگردد جابجا و جا می نکند - خورشید مگر بسته به پیشت میرد
وان ماه جگر خسته به پیشت میرد - آن دشمن خورشید در آمد بر بام
دو دیده ببست و گفت خورشید بمرد - خورشید و مه و فلک از آن میگردد
تا هرچه نهان بود عیان میگردد - خورشید همی زرد شود بر دیوار
ما نیز همی زرد شویم از غم یار - ای ذره ز خورشید توانی بگریز
چون نتوانی گریخت با وی مستیز - ای شب تو برون میای از کتم عدم
خورشید تو خویش را بدین چرخ بدوز - هین وقت صبوحست میان شب و روز
غیر از مه وخورشید چراغی مفروز - لیکن چو فرو شود کسی را خورشید
در پیش نهد بجای خورشید چراغ - خورشید تو خواهم که بیاران برسد
چون ابر ز پیش تو از آن برخیزم - شب گفت پس و پیش نگه کن آخر
خورشید تو داری ز کجا صبح آرم - گر چرخ زنم گرد تو خورشید زنم
ور طبل زنم نوبت جاوید زنم - بگذر تو ز خورشیدی که آن بر فلک است
خورشید نگر که در زمین میبینم - در اختر و خورشید و مهت میبینم
در برگ و گیاه و درگهت میبینم - مانندهی خورشید برآمد پیشین
هر سو که نظر کرد ندیدش دشمن - خورشید و فلک غلام سیارهی من
نظارهگر دو کون نظارهی من - ای ظلمت شب مانع خورشید مشو
ای ابر حجاب روز امید مشو - ای در کرم و عزت و نورافشانی
خورشید و مه و ستارهها چاکر تو - من خورشیدم درون ویرانه روم
ای مست، خراب باد کاشانهی تو - خورشید بگرد خاک سیارهی تو
مه پاره شده ز عشق مه پارهی تو - تنها خورشید آن دهد عالم را
کان را ندهد مه و هزار استاره - ای آنکه بهر صبح به پیش رخ تو
میگوید خورشید جهان شیی الله - رخسار قلندری، چه روشن، چه سیاه
بر کنگره عرش، چه خورشید چه ماه - ماهی که ز خورشید اگر برگردد
در حال شود همچو شب تیره سیاه - ای ابر که تو جهان خورشیدانی
کاری مقلوب میکنی نادانی - چشمم به تو روشنست همچون خورشید
هم در تو گریزم که توام شاد کنی - خورشید جبین و چهرهی همچون ماه
می گون لبی و چشم چو مستان داری - ای خورشیدی که چهره افروختهای
از پرتو آن کمال آموختهای - رقصان شده سر سبز مثال شجری
یا حاجب خورشید بسان سحری - فردوسی
- «خورشید» در شاهنامه فردوسی
- بود هر شبانگاه باریکتر
به خورشید تابنده نزدیکتر - که خورشید بعد از رسولان مه
نتابید بر کس ز بوبکر به - چو خورشید بر چرخ بنمود تاج
زمین شد به کردار تابنده عاج - چه گویم که خورشید تابان که بود
کزو در جهان روشنایی فزود - ابوالقاسم آن شاه پیروزبخت
نهاد از بر تاج خورشید تخت - به گیتی درون سال سی شاه بود
به خوبی چو خورشید بر گاه بود - چو خورشید تابان میان هوا
نشسته برو شاه فرمانروا - بدو گفت من چاره سازم ترا
به خورشید سر برفرازم ترا - بجستند خورشید رویان ز جای
از آن غلغل نامور کدخدای - به خورشید رویان جهاندار گفت
که چونین شگفتی بشاید نهفت - تو گفتی که بر گنبد لاژورد
بگسترد خورشید یاقوت زرد - جهانجوی با فر جمشید بد
به کردار تابنده خورشید بود - وز ایوان ما تا به خورشید خاک
برآورد و کرد آن بلندی مغاک - که اندر شب تیره خورشید بود
جهان را ازو دل پرامید بود - به پیش جهانجوی بردند گرز
فروزان به کردار خورشید برز - فریدون به خورشید بر برد سر
کمر تنگ بستش به کین پدر - برون آورید از شبستان اوی
بتان سیهموی و خورشید روی - از آن شهر روشن یکی تیره گرد
برآمد که خورشید شد لاجورد - چو خورشید زد عکس برآسمان
پراگند بر لاژورد ارغوان - کشیدند با لشکری چون سپهر
همه نامداران خورشیدچهر - سه خورشید رخ را چو باغ بهشت
که موبد چو ایشان صنوبر نکشت - به بالای سرو و چو خورشید روی
چو کافور گرد گل سرخ موی - بدان برترین نام یزدان پاک
به رخشنده خورشید و بر تیره خاک - جهان مرترا داد یزدان پاک
ز تابنده خورشید تا تیره خاک - چنین گفت کاین نامهی پندمند
به نزد دو خورشید گشته بلند - نهان دل آن دو مرد پلید
ز خورشید روشنتر آمد پدید - به زرین عمود و به زرین کمر
زمین کرده خورشیدگون سر به سر - یکایک بمرد گرانمایه گفت
که خورشید را چون توانی نهفت - به کین جستن از دشت آوردگاه
برآرم به خورشید گرد سپاه - چنان تیره شد روز روشن ز گرد
تو گفتی که خورشید شد لاجورد - به زرور خداوند خورشید و ماه
که چندان نمانم ورا دستگاه - چنین تا شب تیره سر بر کشید
درخشنده خورشید شد ناپدید - چو خورشید بر تیغ گنبد رسید
نه آیین دژ بد نه دژبان پدید - چو خورشید تابان ز بالا بگشت
چه آن دژ نمود و چه آن پهن دشت - برو و بازوی شیر و خورشید روی
دل پهلوان دست شمشیر جوی - از آن ماهش امید فرزند بود
که خورشید چهر و برومند بود - ز مادر جدا شد بران چند روز
نگاری چو خورشید گیتی فروز - به گرد اندرش تیره خاک نژند
به سر برش خورشید گشته بلند - همی گفت کای برتر از جایگاه
ز روشن روان و ز خورشید و ماه - یکی بندهام با تنی پرگناه
به پیش خداوند خورشید و ماه - پس پردهی او یکی دخترست
که رویش ز خورشید روشنترست - که آیی به شادی سوی خان من
چو خورشید روشن کنی جان من - دو خورشید بود اندر ایوان او
چو سیندخت و رودابهی ماه روی - سپهبد خرامید تا گلستان
بر امید خورشید کابلستان - از آن خانهی دخت خورشید روی
برآمد همی تا به خورشید بوی - چو خورشید تابنده شد ناپدید
در حجره بستند و گم شد کلید - سپهبد کزان گونه آوا شنید
نگه کرد و خورشید رخ را بدید - چنین داد پاسخ که این نیست داد
چنین روز خورشید روشن مباد - چو خورشید تابان برآمد ز کوه
برفتند گردان همه همگروه - خداوند گردنده خورشید و ماه
روان را به نیکی نماینده راه - شود شاه گیتی بدین خشمناک
ز کابل برآرد به خورشید خاک - بهشتی بد آراسته پرنگار
چو خورشید تابان به خرم بهار - چو بر شد به خورشید و شد سایهدار
به خاک اندر آمد سر مایهدار - ز کابل برآید به خورشید دود
نه آباد ماند نه کشت و درود - به پیش پدر شد چو خورشید شرق
به یاقوت و زر اندرون گشته غرق - به شادی درآمد شب دیریاز
چو خورشید رخشنده بگشاد راز - خداوند کیوان و خورشید و ماه
وزو آفرین بر منوچهر شاه - همی گرد کافور گیرد سرم
چنین کرد خورشید و ماه افسرم - چو خورشید سر سوی خاور نهاد
نخفت و نیاسود تا بامداد - وزان پس دوان دست کرده به کش
بیامد بر شاه خورشید فش - برو مرغ پران چو خورشید دان
جهان را ازو بیم و امید دان - چنان شاد شد شاه کابلستان
ز پیوند خورشید زابلستان - نخست آنکه با ماه کابلستان
شود جفت خورشید زابلستان - چنان شاد شد شاه کابلستان
ز پیوند خورشید زابلستان - بیاراست جشنی که خورشید و ماه
نظاره شدند اندران بزمگاه - کنون از خداوند خورشید و ماه
ثنا بر روان منوچهر شاه - سپهبد چو شایسته بیند پسر
سزد گر برآرد به خورشید سر - چو لشکر به پیش دهستان رسید
تو گفتی که خورشید شد ناپدید - هیون تکاور برآورد پر
بشد نزد سالار خورشید فر - چو خورشید بادا روان قباد
ترا زین جهان جاودان بهر باد - چنان شد ز گرد سواران جهان
که خورشید گفتی شد اندر نهان - چو خورشید تابان ز بالا بگشت
خروش تبیره برآمد ز دشت - ازان لشکر خسته و بسته مرد
به خورشید تابان برآورد گرد - گیایی که روید بران بوم و بر
نگون دارد از شرم خورشید سر - خریدار این جنگ و این تاختن
به خورشید گردن برافراختن - ز دریا به دریا همی مرد بود
رخ ماه و خورشید پر گرد بود - ز نالیدن بوق و بانگ سپاه
تو گفتی که خورشید گم کرد راه - به نام خداوند خورشید و ماه
که او داد بر آفرین دستگاه - کسی کاو بود در جهان پیش گاه
برو بگذرد سال و خورشید و ماه - پر اندیشه بود آن شب دیرباز
چو خورشید بنمود تاج از فراز - همه پهلوانان ایران و شاه
نه خورشید بینند روشن نه ماه - چو خورشید برزد سر از تیره کوه
تهمتن ز خواب خوش آمد ستوه - همه تن بشستش بران آب پاک
به کردار خورشید شد تابناک - چو خورشید تیز آتشی برفروخت
برآورد ز آب اندر آتش بسوخت - همی رفت پویان به راه دراز
چو خورشید تابان بگشت از فراز - تو خورشید گفتی به بند اندرست
ستاره به خم کمند اندرست - بخفت آن زمان رستم جنگجوی
چو خورشید تابنده بنمود روی - شب تیره چون روی زنگی سیاه
ستاره نه پیدا نه خورشید و ماه - به چشمش چو اندر کشیدند خون
شد آن دیدهی تیره خورشیدگون - به نیک و به بد دادمان دستگاه
خداوند گردنده خورشید و ماه - بپیچید و اندیشه زو دورداشت
به مردی ز خورشید منشور داشت - سپاهی که خورشید شد ناپدید
چو گرد سیاه از میان بردمید - برآمد همی تا به خورشید جوش
زن و مرد شد پیش او با خروش - بهشتیست آراسته پرنگار
چو خورشید تابان به خرم بهار - که خورشید روشن ز تاج منست
زمین پایهی تخت عاج منست - چو داماد یابی چو پور قباد
چنان دان که خورشید داد تو داد - بیاراست کاووس خورشید فر
بدیبای رومی یکی مهد زر - بسودابه فرمود کاندر نشین
نشست و به خورشید کرد آفرین - که تا ماه و خورشید را بنگرد
ستاره یکایک همی بشمرد - تهمتن به لبها برآورده کف
تو گفتی که بستد ز خورشید تف - چو خورشید رخشنده شد بر سپهر
بیاراست روی زمین را به مهر - پس پرده اندر یکی ماه روی
چو خورشید تابان پر از رنگ و بوی - چو خورشید تابان ز چرخ بلند
همی خواست افگند رخشان کمند - چو روشن بود روی خورشید و ماه
ستاره چرا برفرازد کلاه - رها شد ز بند زره موی اوی
درفشان چو خورشید شد روی اوی - به بالا ز سرو سهی برترست
چو خورشید تابان به دو پیکرست - چو خورشید بر زد سر از تیرهکوه
میان را ببستند ترکان گروه - ز گرز تو خورشید گریان شود
ز تیغ تو ناهید بریان شود - چو خورشید گشت از جهان ناپدید
شب تیره بر دشت لشکر کشید - یکی برز خورشید پیکر درفش
سرش ماه زرین غلافش بنفش - کند تازه این بار کام ترا
برآرد به خورشید نام ترا - همی باش بر پیش پردهسرای
چو خورشید تابان برآید ز جای - چو خورشید تابان برآورد پر
سیه زاغ پران فرو برد سر - چو خورشید تابان ز گنبد بگشت
تهمتن نیامد به لشکر ز دشت - نبیند چو تو نیز خورشید و ماه
نه جوشن نه تخت و نه تاج و کلاه - برین داستان بگذارنیم روز
که خورشید گیرند گردان بیوز - بدو گفت سودابه همتای شاه
ندیدست بر گاه خورشید و ماه - بدو گفت کای شهریار سپاه
که چون تو ندیدست خورشید و ماه - چو خورشید برزد سر از کوهسار
سیاوش برآمد بر شهریار - بدو گفت خورشید با ماه نو
گر ایدون که بینند بر گاه نو - نباشد شگفت ار شود ماه خوار
تو خورشید داری خود اندر کنار - همی روز روشن نبینم ز درد
برآنم که خورشید شد لاجورد - تو بانوی شاهی و خورشید گاه
سزد کز تو ناید بدینسان گناه - خداوند خورشید و گردنده ماه
فرازندهی تاج و تخت و کلاه - چو بگذشت نیمی ز گردان سپهر
درخشنده خورشید بنمود چهر - چنین داد پاسخ که فرمان شاه
برانم که برتر ز خورشید و ماه - چو خورشید تابنده بنمود پشت
هوا شد سیاه و زمین شد درشت - همی ساختند آن دو لشکر نبرد
برآمد همی تا به خورشید گرد - چو خورشید تابنده بگشاد راز
به هرجای بنمود چهر از فراز - همی رفت یکدل پر از کین و درد
بدانگه که خورشید شد لاژورد - بیاید به درگاه تو با سپاه
شود بر تو بر تیره خورشید و ماه - یکی باد با تیره گردی سیاه
برآمد بپوشید خورشید و ماه - ز گیتی کراگیری اکنون پناه
پناهت خداوند خورشید و ماه - ز خورشید تابنده تا تیرهخاک
گذر نیست از داد یزدان پاک - یکی شاخ پیدا کن از تخم من
چو خورشید تابنده بر انجمن - چو از شاه شد گاه و میدان تهی
مه خورشید بادا مه سرو سهی - سپهبد بلرزید در خواب خوش
بجنبید گلهشر خورشید فش - بدانگه که بنمود خورشید چهر
به خواب اندر آمد سر تیره مهر - بدو گفت خورشید فش مهترا
جهاندار و بیدار و افسونگرا - تو گفتی نه شب بود پیدا نه روز
نهان گشت خورشید گیتیفروز - چو بشنید پیران غمی گشت سخت
بیامد بر شاه خورشید بخت - چو خورشید برزد سر از کوهسار
بگسترد یاقوت بر جویبار - چو خورشید پیدا شد از پشت زاغ
برآمد به کردار زرین چراغ - چو خورشید رخشنده آمد پدید
زمین شد بسان گل شنبلید - خداوند خورشید و کیوان و ماه
کزویست پیروزی و دستگاه - چو خورشید بر تیغ گنبد شود
گه خواب و خورد سپهبد شود - ز نیزه نیستان شد آوردگاه
بپوشید دیدار خورشید و ماه - همی گفت کای شاه دانش پژوه
چو خورشید تابان میان گروه - به جان و سر شاه و خورشید وماه
به دادار هرمزد و تخت و کلاه - چو خورشید برزد سر از برج شیر
سپهر اندر آورد شب را به زیر - برای خداوند خورشید و ماه
توان ساخت پیروزی و دستگاه - چو گودرز را دید و چندان سپاه
کزو تیره شد روی خورشید و ماه - ابا گرز و با تاج و زرینه کفش
پس پشت خورشید پیکر درفش - بگویی به دادار خورشید و ماه
به تیغ و به مهر و به تخت و کلاه - به خورشید و ماه و به تخت و کلاه
به مهر و به تیغ و به دیهیم شاه - بگشت اندرین نیز گردان سپهر
چو از خوشه خورشید بنمود چهر - درفش تهمتن چو آمد پدید
به خورشید گرد سپه بردمید - به مردان همی گنج و تخت آوریم
به خورشید بار درخت آوریم - چو خورشید تیغ از میان برکشید
شب تیره گشت از جهان ناپدید - چو خورشید تابان برآمد ز کوه
سراینده آمد ز گفتن ستوه - سپاهی که شد تیره خورشید و ماه
همی رفت با یوز و با باز شاه - درفشی پش پشت او دیگرست
چو خورشید تابان بدو پیکرست - چو خورشید بنمود بالای خویش
نشست از بر تند بالای خویش - بترس از خداوند خورشید و ماه
دلت را بشرم آور از روی شاه - از آواز اسپان و گرد سپاه
بشد قیرگون روی خورشید و ماه - روان سیاوش چو خورشید باد
بدان گیتیش جای امید باد - پس آگاهی آمد بنزد فرود
که شد روی خورشید تابان کبود - که دشت و در و کوه پر لشکرست
تو خورشید گویی ببند اندرست - دلیران همه دست کرده بکش
بپیش خداوند خورشیدفش - چو خورشید بر زد سنان از نشیب
شتاب آمد از رفتن با نهیب - تو خورشید گفتی به آب اندر است
سپهر و ستاره بخواب اندر است - بنام خداوند خورشید و ماه
که دل را بنامش خرد داد راه - تو گفتی شب آمد بریشان بروز
نهان گشت خورشید گیتی فروز - ز گردنده خورشید تا تیره خاک
دگر باد و آتش همان آب پاک - چو شد روی گیتی ز خورشید زرد
بخم اندر آمد شب لاژورد - بدو گفت رستم که ای پهلوان
درودت ز خورشید روشن روان - همان رنگ خورشید دارد درست
سپهرش بزر آب گویی بشست - فرو ماند گردون گردان بجای
شده سست خورشید را دست و پای - ز توران زمین گم شد آن تخت و گاه
برآمد بخورشید بر تاج شاه - وز آواز اسبان و گرد سپاه
بشد روشنایی ز خورشید و ماه - که تا برنهادم بشاهی کلاه
مرا گشت خورشید و تابنده ماه - که چون ماه ترکان برآید بلند
ز خورشید ایرانش آید گزند - کنم با تو پیمان که خسرو ترا
بخورشید تابان برآرد سرا - که در بزم دریاش خواند سپهر
برزم اندرون شیر خورشید چهر - جهاندار محمود خورشیدفش
برزم اندرون شیر شمشیرکش - نیابیم بر چرخ گردنده راه
نه بر کار دادار خورشید و ماه - سپاهی گزین کرد بر میسره
چو خورشید تابان ز برج بره - چو خورشید پیراهن قیرگون
بدرید و آمد ز پرده برون - دو تن را بدین مرز مهتر کند
چو خورشید را بر سر افسر کند - ازو یاورت پاک یزدان بود
به کام تو خورشید گردان بود - خود و اهرن از جای گشتند باز
چو خورشید برزد سنان از فراز - چو خورشید بنهاد بر چرخ تاج
به کردار زر آب شد روی عاج - چو خورشید شد بر سر کوه زرد
نماند آن زمان روزگار نبرد - چو خورشید ازان کوشش آگاه شد
ز برج کمان بر سر گاه شد - چو خورشید بر تخت زرین نشست
شب تیره رخسار خود را ببست - ز ره چو به ایوان شاهی شدند
چو خورشید در برج ماهی شدند - همی بود سی سال خورشید را
برینسان پرستید باید خدای - نیایش همی کرد خورشید را
چنان بوده بد راه جمشید را - برو بر نگارید جمشید را
پرستنده مر ماه و خورشید را - چو رویش بدیدند بر گاه بر
چو خورشید و تیر از بر ماه بر - چو ایشان بپوشند ز آهن قبای
به خورشید و ماه اندرآرند پای - به خورشید مانند با تاج و تخت
همی تابد از نیزهشان فر و بخت - بدادش بسی پند و بشنید شاه
چو خورشید گون گشت بر شد به گاه - برآید به خورشید گرد سپاه
نبیند کس از گرد تاریک راه - چو اندر گذشت آن شب و بود روز
بتابید خورشید گیهان فروز - برین سان همی گشت پیش سپاه
نبود آگه از بخش خورشید و ماه - توانا و دانا و پایندهای
خداوند خورشید تابندهای - که ارجاسپ را بود مهتر پسر
به خورشید تابان برآورده سر - چو خورشید تیغ از میان برکشید
سپاه شب تیره شد ناپدید - چو خورشید زرین سپر برگرفت
شب تیره زو دست بر سر گرفت - خروشی برآمد ز درگاه شاه
شد از گرد خورشید تابان سیاه - چو خورشید بر چرخ بنمود چهر
بیاراست روی زمین را به مهر - به خورشید ماند همی دست شاه
چو اندر حمل برفرازد کلاه - چو خورشید بنمود تاج از فراز
هوا با زمین نیز بگشاد راز - پر آژنگ رخ سوی خورشید کرد
دلی پر ز درد و سری پر ز گرد - چو پیروز گردم سپارم ترا
به خورشید تابان برآرم ترا - چو خورشید زان چادر لاژورد
یکی مطرفی کرد دیبای زرد - به بالا چو سرو و چو خورشید روی
فروهشته از مشک تا پای موی - یکی باد و گردی برآمد سیاه
بپوشید دیدار خورشید و ماه - چو خواهد بیابان چو دریا کند
به بالای خورشید پهنا کند - شب تیره لشکر همی راند شاه
چو خورشید بفروخت زرین کلاه - ز کوه اندر آمد چو ابری سیاه
نه خورشید بد نیز روشن نه ماه - چو او بر هوا رفت و گسترد پر
ندارد زمین هوش و خورشید فر - چو خورشید تابنده بنمود پشت
دل خاور از پشت او شد درشت - همه شب همی راند با خود گروه
چو خورشید تابان برآمد ز کوه - چو خورشید تابان نهان کرد روی
همی رفت خون در پس پشت اوی - اگر دیدهبان دود بیند به روز
شب آتش چو خورشید گیتی فروز - چو خورشید تابان ز گنبد بگشت
خریدار بازار او در گذشت - ز هامون سوی دژ بیامد سپاه
شد از گرد خورشید تابان سیاه - چنین گفت کهرم به پیش پدر
که ای نامور شاه خورشیدفر - شما راه سوی بیابان برید
سنانها چو خورشید تابان برید - که او داد بر نیک و بد دستگاه
خداوند خورشید و تابنده ماه - به عشق هوا بر زمین شد گوا
به نزدیک خورشید فرمانروا - چو بگذشت شب گرد کرده عنان
برآورد خورشید رخشان سنان - به خورشید رخشان و جان زریر
به جان پدرم آن جهاندار شیر - چو خورشید شد راه گیهان خدیو
نهان شد بدآموزی و راه دیو - چنین گفت رستم که فرمان شاه
برآنم که برتر ز خورشید و ماه - به خورشید ماهیش بریان شدی
ازو چرخ گردنده گریان نشدی - به جان و سر شاه سوگند خورد
به خورشید و شمشیر و دشت نبرد - یکی چرخ را برکشید از شگاع
تو گفتی که خورشید شد در شراع - کمان برگرفتند و تیر خدنگ
ببردند از روی خورشید رنگ - پسانگه یکی چاره سازم ترا
به خورشید سر برفرازم ترا - شنیدم که دستان جادوپرست
به هنگام یازد به خورشید دست - به خورشید و ماه و به استا و زند
که دل را نرانی به راه گزند - خروشی برآمد ز آوردگاه
که تاریک شد روی خورشید و ماه - پذیرهی فرامرز شد با سپاه
بشد روشنایی ز خورشید و ماه - سپاهی ز زابل به کابل کشید
که خورشید گشت از جهان ناپدید - فرامرز کز بهر خون پدر
به خورشید تابان برآورد سر - وزان روی بهمن صفی برکشید
که خورشید تابان زمین را ندید - چو خورشید سر برزد از کوهسار
سپهبد برفتن بر آراست کار - بهم بازخوردند هر دو سپاه
شد از گرد خورشید تابان سیاه - چو خورشید برزد سر از تیره راغ
زمین شد به کردار روشن چراغ - ابوالقاسم آن شاه خورشید چهر
بیاراست گیتی به داد و به مهر - چو دارا به دل سوک داراب داشت
به خورشید تاج مهی برفراشت - بهشتم برآمد یکی تیره گرد
بران سان که خورشید شد لاژورد - چو خورشید برزد سر از کوه و راغ
زمین شد به کردار زرین چراغ - دو رویه سپه برکشیدند صف
ز خنجر همی یافت خورشید تف - بیامد ز اصطخر چندان سپاه
که خورشید بر چرخ گم کرد راه - به جای شهنشاه ما را توی
چو خورشید شد ماه ما را توی - همه بودنیها بگوید به شاه
ز گردنده خورشید و رخشنده ماه - دگر روز چون آسمان گشت زرد
برآهیخت خورشید تیغ نبرد - نشست از بر تخت خورشید چهر
ز ناهید تابندهتر بر سپهر - بدو گفت زین پس مرا بر گناه
نگیرد خداوند خورشید و ماه - به شبگیر خورشید خنجر کشید
شب تیره از بیم شد ناپدید - چو خورشید تابان ز گنبد بگشت
گه بار بیگانه اندر گذشت - همی چاره جست آن شب دیریاز
چو خورشید بنمود چینی طراز - وزان جایگه رفت خورشیدفش
بیامد دمان تا زمین حبش - چو خورشید برزد سر از برج گاو
ز گلزاربرخاست بانگ چکاو - به پیش تو آریم چندان سپاه
که تیره شود بر تو خورشید و ماه - چو خورشید تابان بدانجا رسید
بران ژرف دریا شود ناپدید - همی بود تا گشت خورشید زرد
فرو شد بران چشمهی لاژورد - ز یزدان پاک آن شگفتی بدید
که خورشید گشت از جهان ناپدید - جهانجوی چون دید بنواختشان
به خورشید گردن برافراختشان - چو خورشید بر تیغ گنبد رسید
سکندر ز بالا خروشی شنید - چو خورشید برزد سر از برج شیر
سپهر اندر آورد شب را به زیر - تو داد خداوند خورشید و ماه
به مردی مدان و فزون سپاه - ازان خواه راهت که راه آفرید
شب و روز و خورشید و ماه آفرید - چو شد روی گیتی ز خورشید زرد
به خم اندر آمد شب لاژورد - بدانگه که خورشید برگشت زرد
بگسترد شب چادر لاژورد - بدین گونه تا گشت خورشید زرد
هوا پر ز گرد و زمین پر ز مرد - ز خورشید تابان وز گرد و خاک
زبانها شد از تشنگی چاک چاک - چو خورشید شد زرد لشکر براند
کسی را که نابردنی بد بماند - سپه برکشید از دو رویه دو صف
ز خورشید و شمشیر برخاست تف - پراندیشه بود آن شب از کرم شاه
چو بنشست خورشید بر جایگاه - اگر دیدهبان دود بیند به روز
شب آتش چو خورشید گیتی فروز - شما می گسارید با من سه روز
چهارم چو خورشید گیتی فروز - به فرمان او بر نیابی گذر
وگر برتر آری ز خورشید سر - سپاهی ز قیدافه آمد برون
که از گرد خورشید شد تیرهگون - بدانگه که خورشید برگشت زرد
پدید آمد آن چادر لاژورد - چو شاپور را سال شد بیست و شش
مهیوش کیی گشت خورشیدفش - بدو گفت کین شاه خورشیدفش
که ایدر بیامد چنین کینهکش - بگویش که گفت او به خورشید و ماه
به زنار و زردشت و فرخ کلاه - شنیده بران سرو سیمین بگفت
که خورشید ناهید را گشت جفت - چو خورشید بر باختر گشت زرد
شب تیره گفتش که از راه برد - ببود آن شب و بامداد پگاه
چو خورشید بنمود زرین کلاه - ز خاور چو خورشید بنمود تاج
گل زرد شد بر زمین رنگ ساج - تو گفتی همی آسمان بترکید
ز خورشید خون بر هوا برچکید - بدین گونه تا گشت خورشید زرد
ز هر سو همی خاست گرد نبرد - کنیزک بفرمای تا پنج و شش
بیارند با زیب و خورشیدفش - چو شد سال آن نامور بر سه شش
دلاور گوی گشت خورشیدفش - پدر آرزو کرد بهرام را
چه بهرام خورشید خودکام را - چو بشنید زو شاه سوگند خورد
به خراد برزین و خورشید زرد - به یزدان گرای و بدو کن پناه
خداوند گردنده خورشید ماه - چو خورشید برزد سر از تیغ کوه
ردان و بزرگان ایران گروه - من این دشت جهرم چو دریا کنم
ز خورشید تابان ثریا کنم - شب تیره بودند با گفتوگوی
چو خورشید بر چرخ بنمود روی - چو خورشید تابان به گنبد رسید
به جایی پی گور و آهو ندید - چو خورشید تابان درم ساز گشت
ز نخچیرگه تنگدل بازگشت - بدو گفت کاین چار خورشید روی
چه داری چو هستند هنگام شوی - ز دریا چو خورشید برزد درفش
چو مصقول کرد این سرای بنفش - چنین گفت کای شاه خورشیدچهر
به کام تو گرداد گردان سپهر - نیایش کنان پیش خورشید شد
ز یزدان دلی پر ز امید شد - بیامد پدر دست کرده به کش
به پیش شهنشاه خورشیدفش - برفتند گویان به ایوان شاه
یکی گفت خورشید گم کرد راه - بزد حلقه را بر در و بار خواست
خداوند خورشید را یار خواست - چو خورشید تابنده بفراخت تاج
زمین شد به کردار دریای عاج - چو بینی رخ شاه خورشیدفش
دو تایی برو دست کرده بکش - یکی گفت کای شاه خورشید چهر
نداری همی بر تن خویش مهر - ز خورشید تابنده شد دشت گرم
سپهبد ز نخچیر برگشت نرم - چو خورشید بر تخت بنمود تاج
جهانبان نشست از بر تخت عاج - سه دیگر چو بفروخت خورشید تاج
زمین زرد شد کوه و دریا چو عاج - چو خورشید روی هوا کرد زرد
بینداخت پیراهن لاژورد - بدو گفت یزدان پناه تو باد
سر تخت خورشید گاه تو باد - چو خورشید بر چرخ بنمود دست
شهنشاه بر تخت زرین نشست - پدید آمد آن چادر مشکبوی
به عنبر بیالود خورشید روی - چو بنمود خورشید بر چرخ دست
شب تیره بار غریبان ببست - که او داد پیروزی و دستگاه
خداوند تابنده خورشید و ماه - به نوی جهاندار عهدی نوشت
چو خورشید تابان به باغ بهشت - چنین تا پدید آمد آن زرد جام
که خورشید خوانی مر او را به نام - همی بر سر نیزه پیش سپاه
بیارم چو خورشید تابان به راه - چو خورشید بنماید از چرخ دست
برین دشت خیره نباید نشست - بکش میهن آورد چندان سپاه
که بر چرخ خورشید گم کرد راه - چو خورشید بنمود تابنده چهر
در باغ بگشاد گردان سپهر - در و دشت و پالیز شد چون چراغ
چو خورشید شد باغ و چون ماه راغ - فروزندهی تاج و خورشید و ماه
نماینده ما را سوی داد راه - بزد کوس وز جای لشکر براند
همی ماه و خورشید زو خیره ماند - به شاهی مرا داد یزدان پاک
ز خورشید تابنده تا تیره خاک - به جایی که باشد زیان ملخ
وگر تف خورشید تابد به شخ - برین نیز بگذشت گردان سپهر
چو خورشید تابنده بنمود چهر - دل شهریار از تو بریان شود
ز روی تو خورشید گریان شود - یکی کودک آمدش خورشید چهر
ز ناهید تابندهتر بر سپهر - اگر میل یابد همی سوی خاک
ببرد ز خورشید وز باد و خاک - دل سنگ خارا همیبردرید
کسی روی خورشید تابان ندید - چوخورشید برزد سر از برج گاو
ز هر سو برآمد خروش چگاو - میان مهان بخت بوزرجمهر
چو خورشید تابنده شد بر سپهر - ز پیروزی لشکر غاتفر
همیبرفرازد به خورشید سر - به چینی نمود آنک شاهی کراست
ز خورشید تا پشت ماهی کراست - سپاه انجمن کرد بر مای و مرغ
سیه گشت خورشید چون پر چرغ - یکی باد برخاست و گردی سیاه
بشد روشنایی ز خورشید و ماه - هم از دانش و رای بوزرجمهر
ازان بخت سالار خورشید چهر - سپاس از خداوند خورشید وماه
کزویست پیروزی و دستگاه - ببردند یک سر همه پیش تخت
نگه کرد سالار خورشید بخت - بدو گفت گوینده بوزرجمهر
که ای موبد رای خورشید چهر - چوخورشید رخشنده شد بر سپهر
برفت از در شاه بوزرجمهر - ز داد و ز بیداد شهر و سپاه
بپرسد خداوند خورشید و ماه - توانایی و گنج و شاهی مراست
ز خورشید تا آب و ماهی مراست - یکی چادر آورد خورشید زرد
بگسترد برکشور لاژورد - نباشد جز از رای یزدان پاک
ز رخشنده خورشید تا تیره خاک - بپرسید یک روز بوزرجمهر
ز پروردهی شاه خورشید چهر - چو خورشید بنمود تاج از فراز
بپوشید روی شب تیره باز - باختر نگه کرد بوزرجمهر
چوخورشید رخشنده بد بر سپهر - سپاس از خداوند خورشید و ماه
روان را بدانش نماینده راه - به راه خداوند خورشید و ماه
ز بن دور کن دیو را دستگاه - ز شاه جهاندار خورشید دهر
مهست و سرافراز و گیرنده شهر - به یزدان پاک و بخورشید و ماه
به آذر گشسب و بتخت و کلاه - ز ماهی چو بنمود خورشید تاج
برافگند خلعت زمین را ز عاج - بدو گفت هرمز به خورشید وماه
به پاکی روان جهاندار شاه - چو خورشید بر برج روشن شود
سرکوه چون پشت جوشن شود - تبیره برآمد زهر دو سرای
بدان رزم خورشید بد رهنمای - بنالید و سر سوی خورشید کرد
زیزدان دلش پرزامید کرد - ازان پس بیابی که شاهی مراست
ز خورشید تا برج ماهی مراست - گر ایزد بخواهد من از کین شاه
کنم بر تو خورشید روشن سیاه - همان نیز خورشید گردد بلند
زگرما نباید که یابد گزند - هم آنگه بیاورد جامی نبید
که شد زنگ خورشید زو ناپدید - زرخشنده خورشید تا تیره خاک
نباشد مگر رای یزدان پاک - چوروی زمین گشت خورشید فام
سخن گوی بندوی برشد ببام - چو خورشید خنجر کشید از نیام
پدید آمد آن مطرف زردفام - چو پنهان شد آن چادر لاژورد
جهان شد ز دیدار خورشید زرد - به آذرگشسپ و به خورشید و ماه
به جان و سر نامبردار شاه - به قیصر یکی نامه باید نوشت
چو خورشید تابان بخرم بهشت - که پذرفت خسرو زیزدان پاک
ز گردنده خورشید تا تیره خاک - چو کرد این سخنها برین گونه یاد
نوشته بخورشید خراد داد - چو خورشید گردنده بیرنگ شد
ستاره به برج شباهنگ شد - ز خورشید گردنده بر بگذرند
چوما را ز دانندگان نشمرند - چو خورشید تابنده او بیبدیست
همه کار و کردار او ایزدیست - بهشتم بیاراست خورشید چهر
سپه را بکردار گردان سپهر - بدو گفت کای شاه خورشید چهر
تو مو سیل را چون نپرسی زمهر - چوخورشید برزد سراز تیره کوه
خروشی برآمد زهر دو گروه - تو گفتی بجنبد همی دشت وراغ
شده روی خورشید چون پر زاغ - چو فرخنده خورشید با اور مزد
که دشمن بدی پیش ایشان فرزد - چو خورشید روشن بیاراست گاه
طلایه بیامد ز نزدیک شاه - چو خورشید برچرخ بگشاد راز
سپهدار جنگی بزد طبل باز - یکی دخترم بد ز خاقان چین
که خورشید کردی برو آفرین - چو پیداشد آن فرخورشید زرد
به پیچید زلف شب لاژورد - ورا هرمز تاجور برکشید
بارجش ز خورشید برتر کشید - گر آموزش آید شما راز شاه
جز او رامخوانید خورشید و ماه - دو هفته برآمد بدو گفت شاه
به خورشید و ماه و به تخت و کلاه - چو خورشید شیرین به پیش اندرون
خرامان به بالای سیمین ستون - ز خورشید بر چرخ تابندهتر
ز جان سخنگوی پایندهتر - مبیناد کس روز بیکام تو
نوشته بخورشید بر نام تو - که جاوید باد افسر و تخت اوی
ز خورشید تابندهتر بخت اوی - چو خورشید رخشنده پالوده گشت
یکایک بران مهتران برگذشت - ازان پس فزون شد بزرگی شاه
که خورشید شد آن کجا بود ماه - چوخورشید درشیرگشتی درشت
مرآن تخت را سوی او بود پشت - بدانگه که خورشید برگشت زرد
همیبود تاگشت شب لاژورد - همه برگزیدند پیمان اوی
چو خورشید روشن بدی جان اوی - چو خورشید برزد سنان از فراز
سوی کاخ شد دشمن دیو ساز - پرستنده راگفت خورشید فش
که شاخی گهر زین کمر بازکش - سراسر همه باغ زو روشنست
چو خورشید تابنده در جوشنست - نباشد به جز خوب گفتار تو
که خورشید بادا نگهدار تو - فرستاده چون شد به نزدیک او
چو خورشید شد جان تاریک اوی - برین گونه تا سال شد بر دو هشت
همی ماه و خورشید بر سر گذشت - بدو گفت کای شاه خورشید روی
برین آسیا چون رسیدی تو گوی - به بالا به کردار سرو سهی
به دید را خورشید با فرهی - در آسیا را گشادم به خشم
چنان دان که خورشید دیدم به چشم - چو خورشید گشتست زو آسیا
خورش نان خشک و نشستش گیا - همه موبدان تا جهان شد سیاه
بر آیین خورشید بنشست ماه