غزل شماره ۳۱۰۵

ز صبحگاه فتادم به دست سرمستی

نهاده جام چو خورشید بر كف دستی

ز نوبهار رخش این جهان گلستانی

به پیش قامت زیباش آسمان پستی

فروگرفت مرا مست وار و می‌گفتم

بجستمی من از او گر بهانه‌ای هستی

بگفت حیله مكن هین گمان مبر كه اگر

تن تو حیله شدی سر به سر ز ما رستی

بریخت بر من از آن می كه چرخ پست شدی

اگر ز جرعه آن می دمی بخوردستی

بتاب مفخر ایام شمس تبریزی

ایا فكنده در این بحر نور شستستی

اشعار مرتبط

نظرات نوشته شده

اولین نفر برای نظر دادن باشید و نظرتان را در مورد این شعر از طریق فرم زیر ارسال کنید.