غزل شماره ۱۵۷۶

ما زنده به نور كبریاییم

بیگانه و سخت آشناییم

نفس است چو گرگ لیك در سر

بر یوسف مصر برفزاییم

مه توبه كند ز خویش بینی

گر ما رخ خود به مه نماییم

درسوزد پر و بال خورشید

چون ما پر و بال برگشاییم

این هیكل آدم است روپوش

ما قبله جمله سجده‌هاییم

آن دم بنگر مبین تو آدم

تا جانت به لطف دررباییم

ابلیس نظر جدا جدا داشت

پنداشت كه ما ز حق جداییم

شمس تبریز خود بهانه‌ست

ماییم به حسن لطف ماییم

با خلق بگو برای روپوش

كو شاه كریم و ما گداییم

ما را چه ز شاهی و گدایی

شادیم كه شاه را سزاییم

محویم به حسن شمس تبریز

در محو نه او بود نه ماییم

اشعار مرتبط

نظرات نوشته شده

اولین نفر برای نظر دادن باشید و نظرتان را در مورد این شعر از طریق فرم زیر ارسال کنید.