غزل شماره ۶۷۹

چو دیوم عاشق آن یك پری شد

ز دیو خویشتن یك سر بری شد

چو ناگاهان بدیدش همچو برقی

برون پرید عقلش را سری شد

در انگشت پری مهر سلیمان

چو دید آن جان و دل در چاكری شد

چو سر چاكری عشق دریافت

فراز هفت چرخ مهتری شد

چو لب تر كرد او از جام عشقش

بدان خشكی لب او از تری شد

چو شد او مشتری عشق جنی

كمینه بندگانش مشتری شد

چو گاوی بود بی‌جان و زبان دیو

بداد جان و عشقش سامری شد

همه جور و جفا و محنت عشق

بر او شیرین چو مهر مادری شد

مگر درد فراق و جور هجران

كه تاب آن نبودش زان بری شد

ز دست هجر او تا پیش مخدوم

كه شمس الدینست بهر داوری شد

چو دیو آمد به پیشش خاك بوسید

از آتش با ملایك همپری شد

از آن مستی به تبریز است گردان

كه از جانش هوای كافری شد

اشعار مرتبط

نظرات نوشته شده

اولین نفر برای نظر دادن باشید و نظرتان را در مورد این شعر از طریق فرم زیر ارسال کنید.