غزل شماره ۷۳۰

اینك آن مرغان كه ایشان بیضه‌ها زرین كنند

كره تند فلك را هر سحرگه زین كنند

چون بتازند آسمان هفتمین میدان شود

چون بخسپند آفتاب و ماه را بالین كنند

ماهیانی كاندرون جان هر یك یونسیست

گلبنانی كه فلك را خوب و خوب آیین كنند

دوزخ آشامان جنت بخش روز رستخیز

حاكمند و نی دعا دانند و نه نفرین كنند

از لطافت كوه‌ها را در هوا رقصان كنند

وز حلاوت بحرها را چون شكر شیرین كنند

جسم‌ها را جان كنند و جان جاویدان كنند

سنگ‌ها را كان لعل و كفرها را دین كنند

از همه پیداترند و از همه پنهان ترند

گر عیان خواهی به پیش چشم تو تعیین كنند

گر عیان خواهی ز خاك پای ایشان سرمه ساز

زانك ایشان كور مادرزاد را ره بین كنند

گر تو خاری همچو خار اندر طلب سرتیز باش

تا همه خار تو را همچون گل و نسرین كنند

گر مجال گفت بودی گفتنی‌ها گفتمی

تا كه ارواح و ملایك ز آسمان تحسین كنند

اشعار مرتبط

نظرات نوشته شده

اولین نفر برای نظر دادن باشید و نظرتان را در مورد این شعر از طریق فرم زیر ارسال کنید.