غزل شماره ۹۶۱
جهان را بدیدم وفایی ندارد
جهان در جهان آشنایی ندارد
در این قرص زرین بالا تو منگر
كه در اندرون بوریایی ندارد
بس ابله شتابان شده سوی دامش
چو كوری كه در كف عصایی ندارد
بر او گشته ترسان بر او گشته لرزان
زهی علتی كان دوایی ندارد
نموده جمالی ولی زیر چادر
عجوزی قبیحی لقایی ندارد
كسی سر نهد بر فسونش كه چون مار
ز عقل و ز دین دست و پایی ندارد
كسی جان دهد در رهش كز شقاوت
ز جانان ره جان فزایی ندارد
چه مردار مسی كه مرد او ز مسی
كه پنداشت كو كیمیایی ندارد
برای خیالی شده چون خیالی
بجز درد و رنج و عنایی ندارد
چرا جان نكارد به درگاه معشوق
عجب عشق خود اصطفایی ندارد
چه شاهان كه از عشق صد ملك بردند
كه آن سلطنت منتهایی ندارد
چه تقصیر كردست این عشق با تو
كه منكر شدی كو عطایی ندارد
به یك دردسر زو تو پا را كشیدی
چه ره دیده‌ای كان بلایی ندارد
خمش كن نثارست بر عاشقانش
گهرها كه هر یك بهایی ندارد
|
مشاهده برنامه در فروشگاه اپل |
اشعار مرتبط
- دل بی‌لطف تو جان ندارد
- آن كس كه ز تو نشان ندارد
- چمن جز عشق تو كاری ندارد
- صنما جفا رها كن كرم این روا ندارد
- هر سینه كه سیمبر ندارد
نظرات نوشته شده