غزل شماره ۲۲۴۴

سیر نیم سیر نی از لب خندان تو

ای كه هزار آفرین بر لب و دندان تو

هیچ كسی سیر شد ای پسر از جان خویش

جان منی چون یكی است جان من و جان تو

تشنه و مستسقیم مرگ و حیاتم ز آب

دور بگردان كه من بنده دوران تو

پیش كشی می‌كنی پیش خودم كش تمام

تا كه برآرد سرم سر ز گریبان تو

گر چه دو دستم بخست دست من آن تو است

دست چه كار آیدم بی‌دم و دستان تو

عشق تو گفت ای كیا در حرم ما بیا

تا نكند هیچ دزد قصد حرمدان تو

گفتم ای ذوالقدم حلقه این در شدم

تا كه نرنجد ز من خاطر دربان تو

گفت كه هم بر دری واقف و هم در بری

خارج و داخل توی هر دو وطن آن تو

خامش و دیگر مخوان بس بود این نزل و خوان

تا به ابد روم و ترك برخورد از خوان تو

اشعار مرتبط

نظرات نوشته شده

اولین نفر برای نظر دادن باشید و نظرتان را در مورد این شعر از طریق فرم زیر ارسال کنید.