صد دل و صد جان بدمی دادمی
وز جهت دادن جان شادمی
ور تن من خاك بدی این نفس
جمله گل و عشق و هوش زادمی
از جهت كشت غمش آبمی
وز جهت خرمن او بادمی
گر ندمیدی غم او در دلم
چون دگران بیدم و فریادمی
گر نبدی غیرت شیرین من
فخر دو صد خسرو و فرهادمی
گر نشكستی دل دربان راز
قفل جهان همه بگشادمی
ور همدانم نشدی پای گیر
همره آن طرفهی بغدادمی
بس كه همه سهو و فراموشیم
گر نبدی یاد تو من یادمی
بس! كه برد سر و پی این زبان
حسره كه من سوسن آزادمی