غزل شماره ۱۰۶
شادی به روزگار گدایان کوی دوست
بر خاک ره نشسته به امید روی دوست
گفتم به گوشه ای بنشینم ولی دلم
ننشیند از کشیدن خاطر به سوی دوست
صبرم ز روی دوست میسر نمی شود
دانی طریق چیست تحمل ز خوی دوست
ناچار هر که دل به غم روی دوست داد
کارش به هم برآمده باشد چو موی دوست
خاطر به باغ می رودم روز نوبهار
تا با درخت گل بنشینم به بوی دوست
فردا که خاک مرده به حشر آدمی کنند
ای باد خاک من مطلب جز به کوی دوست
سعدی چراغ می نکند در شب فراق
ترسد که دیده باز کند جز به روی دوست
|
مشاهده برنامه در فروشگاه اپل |
اشعار مرتبط
- صبحدم خاکی به صحرا برد باد از کوی دوست
- آب حیات منست خاک سر کوی دوست
- این مطرب از کجاست که برگفت نام دوست
- ای پیک پی خجسته که داری نشان دوست
- تا دست ها کمر نکنی بر میان دوست
نظرات نوشته شده