«آستین» در غزلستان
- حافظ شیرازی
- «آستین» در غزلیات حافظ شیرازی
- در آستین مرقع پیاله پنهان کن
که همچو چشم صراحی زمانه خون ریز است - خواهم شدن به کوی مغان آستین فشان
زین فتنه ها که دامن آخرزمان گرفت - حریم عشق را درگه بسی بالاتر از عقل است
کسی آن آستان بوسد که جان در آستین دارد - گو برو و آستین به خون جگر شوی
هر که در این آستانه راه ندارد - ای دل بیا که ما به پناه خدا رویم
زان چه آستین کوته و دست دراز کرد - ز آستین طبیبان هزار خون بچکد
گرم به تجربه دستی نهند بر دل ریش - گنج در آستین و کیسه تهی
جام گیتی نما و خاک رهیم - به زیر دلق ملمع کمندها دارند
درازدستی این کوته آستینان بین - صوفی پیاله پیما حافظ قرابه پرهیز
ای کوته آستینان تا کی درازدستی - در آستین جان تو صد نافه مدرج است
وان را فدای طره یاری نمی کنی - ترسم کز این چمن نبری آستین گل
کز گلشنش تحمل خاری نمی کنی - خدا زان خرقه بیزار است صد بار
که صد بت باشدش در آستینی - سعدی شیرازی
- «آستین» در غزلیات سعدی شیرازی
- گر تو شکرخنده آستین نفشانی
هر مگسی طوطیی شوند شکرخا - گر آستین دوست بیفتد به دست من
چندان که زنده ام سر من و آستان دوست - دیده در می فشاند در دامن
گوییا آستین مرجان داشت - عشقش حرام بادا بر یار سروبالا
تردامنی که جانش در آستین نباشد - دشمن گر آستین گل افشاندت به روی
از تیر چرخ و سنگ فلاخن بتر بود - آستین از چنگ مسکینان گرفتم درکشد
چون تواند رفت و چندین دست دل در دامنش - گروهی همنشین من خلاف عقل و دین من
بگیرند آستین من که دست از دامنش بگسل - تمام فهم نکردم که ارغوان و گلست
در آستینش یا دست و ساعد گلفام - من آن نیم که به جور از مراد بگریزم
به آستین نرود مرغ پای بسته به دام - نه دست صبر که در آستین عقل برم
نه پای عقل که در دامن قرار کشم - چند فشانی آستین بر من و روزگار من
دست رها نمی کند مهر گرفته دامنم - دردیست در دلم که گر از پیش آب چشم
برگیرم آستین برود تا به دامنم - ای کاش که جان در آستین بودی
تا بر سر مونس دل افشانم - شاید که آستینت بر سر زنند سعدی
تا چون مگس نگردی گرد شکردهانان - شکرفروش مصری حال مگس چه داند
این دست شوق بر سر وان آستین فشانان - آستین بر دست پوشید از بهار برگ شاخ
میوه پنهان کرده از خورشید و مه در آستین - تو خواهی آستین افشان و خواهی روی درهم کش
مگس جایی نخواهد رفتن از دکان حلوایی - قلمست این به دست سعدی در
یا هزار آستین در دری - دانمت آستین چرا پیش جمال می بری
رسم بود کز آدمی روی نهان کند پری - عودست زیر دامن یا گل در آستینت
یا مشک در گریبان بنمای تا چه داری - باغ و لالستان چه باشد آستینی برفشان
باغبان را گو بیا گر گل به دامن می بری - بر آستان وصالت نهاده سر سعدی
بر آستین خیالت نبوده دسترسی - رقص وقتی مسلمت باشد
کآستین بر دو عالم افشانی - طمع مدار که از دامنت بدارم دست
به آستین ملالی که بر من افشانی - مولوی
- «آستین» در دیوان شمس - غزلیات مولوی
- در دامن اوست عین مقصود
بر ما بفشاند آستین را - به كهگل چون بپوشم آفتابی
جهانی كی درون آستین شد - شكر از شكرست آستین پر
تا بر سر شاكران فشاند - آستینم ز گهرهای نهانی پر دار
آستینی كه بسی اشك از این دیده سترد - آستین كرم ار افشانی
تا ندریم گریبان چه شود - ای دست تو منور چون موسی پیمبر
خواهم كه دست موسی در آستین نباشد - ندای فاعتبروا بشنوید اولوالابصار
نه كودكیت سر آستین چه میخایید - ای خدا آستین فضل فشان
چونك بنده بر آستان آمد - عشق جانها در آستین دارد
در ره عشق جان نثار بود - بگیر دامن اقبال شمس تبریزی
كه تا كمال تو یابد ز آستینش طراز - بجز چیزی كه دادی من چه دارم
چه می جویی ز جیب و آستینم - این دم كه نشستهایم با هم
می بر كف و گل در آستینیم - ای شهسوار امر قل ای پیش عقلت نفس كل
چون كودكی كز كودكی وز جهل خاید آستین - رو به میان روشنی چند تتار و ارمنی
تیغ و كفن بپوش و رو چند ز جیب و آستین - از تبریز شمس دین تا كه فشاند آستین
خشك نشد ز اشك و خون یك نفس آستان من - بازآمد آستین فشانان
آن دشمن جان و عقل و ایمان - می گزید او آستین را شرمگین در آمدن
بر سر كویی كه پوشد جانها حله بدن - هست ما را هر زمانی از نگار راستین
لقمهای اندر دهان و دیگری در آستین - سر فروكرد از فلك آن ماه روی سیمتن
آستین را می فشاند در اشارت سوی من - از میان صد بلا من سوی تو بگریختم
دست رحمت بر سرم نه یا بجنبان آستین - بید پیاده بر لب جو اندر آینه
حیران كه شاخ تر ز چه افشاند آستین - ای خضر راستین گوهر دریاست این
از تو در این آستین همچو فراویز من - دركشد اندیشه گری دست خود
چونك برافشاند یار آستین - هر سحری چو ابر دی بارم اشك بر درت
پاك كنم به آستین اشك ز آستان تو - در پنجه ماست دامن تو
ای دست در آستین كشیده - فلك هم خرقه ازرق بدرد زود تا دامن
اگر تو آستین زان سان برافشانی كه هر باری - چو بهشت جمله خوبان شب و روز پای كوبان
سر و آستین فشانان ز نشاط بیقراری - الله الله كز نثار آستین
نفس بد را پاكدامن كردهای - آستین شه صلاح الدین بگیر
ور نگیری باطل باطل شدی - تو راست چرخ چو چاكر تو مه نباشی و اختر
هزار ماه منور ز آستین بفشانی - «آستین» در دیوان شمس - رباعیات مولوی
- فردوسی
- «آستین» در شاهنامه فردوسی