غزل شماره ۳۳۷
گر یکی از عشق برآرد خروش
بر سر آتش نه غریبست جوش
پیرهنی گر بدرد ز اشتیاق
دامن عفوش به گنه بربپوش
بوی گل آورد نسیم صبا
بلبل بی دل ننشیند خموش
مطرب اگر پرده از این رهزند
بازنیایند حریفان به هوش
ساقی اگر باده از این خم دهد
خرقه صوفی ببرد می فروش
زهر بیاور که ز اجزای من
بانگ برآید به ارادت که نوش
از تو نپرسند درازای شب
آن کس داند که نخفته ست دوش
حیف بود مردن بی عاشقی
تا نفسی داری و نفسی بکوش
سر که نه در راه عزیزان رود
بار گرانست کشیدن به دوش
سعدی اگر خاک شود همچنان
ناله زاریدنش آید به گوش
هر که دلی دارد از انفاس او
می شنود تا به قیامت خروش
|
مشاهده برنامه در فروشگاه اپل |
اشعار مرتبط
- یکی را دست حسرت بر بناگوش
- رفتی و نمی شوی فراموش
- گر درون سوخته ای با تو برآرد نفسی
- مرا راحت از زندگی دوش بود
- آن نه زلفست و بناگوش که روزست و شب ست
نظرات نوشته شده